در ارتباط با موضوع ایرانیان خارج از کشور یکی  از ادعاهای پرتکرار رسانه‌ها و منابع غربی، تلاش تهران برای اشراف اطلاعاتی بر جوامع خارج از کشور و رسوخ به این جوامع با شیوه‌های گوناگون بوده است.

مهم‌ترین خواسته پرستاران این است که تبعیض فاحش و آسیب‌زا بین دریافتی پزشک و پرستار شاغل در یک بیمارستان، کاهش یافته و اصلاح شود

مهاجرت در میان نخبگان و دانشگاهیان مساله‌ای است که از دید بسیاری برای کشور هزینه‌های سنگینی‌تری به بار می‌آورد. سالنامه آماری رصدخانه مهاجرت ایران می‌گوید سال ۱۴۰۱، تعداد دانشجویان ایرانی در خارج از کشور با افزایشی تقریبا ۴ برابری از ۱۷ هزار و ۴۴۲ دانشجو در سال ۲۰۰۰ به ۶۶ هزار و ۷۰۱ دانشجو در سال ۲۰۲۰ رسیده است.

ایران در مقایسه با ۱۰۰ سال گذشته یک درجه سانتی‌گراد گرم‌تر شده است و بر اساس سناریوهای تغییر اقلیم تا سال ۲۰۵۰، تعداد روزهای گرم سال به ۳۰ تا ۹۰ روز افزایش خواهد یافت و درنتیجه افزایش درجه هوا، طوفان‌های شن به لحاظ فراوانی و شدت وقوع در آینده افزایش می‌یابد.

اظهارنظرهای صاحب‌نظران حوزه بهداشت و درمان و گزارش برخی رسانه‌ها در هفته‌های اخیر می‌گوید نظام مربوطه حتی از علاج دردهای کارکنانش نیز عاجز است چه رسد به شفای رایگان بیماران

پس از بحث‌هایی که درباره جابجایی پایتخت از زمان دولت هاشمی مطرح شد، دولت احمدی نژاد تلاش‌هایی ناموفق برای تمرکززدایی را به کار بست که عملا به جایی نرسید و بعد از آن زمزمه‌های گران شدن عمدی زندگی در پایتخت و کلانشهرها برای خالی کردن‌شان به گوش رسید اما هیچ‌کدام نتوانست منجر به خلوت شدن شهرهای شلوغ شود که عامل آن هم مشخصا کمبود شغل و درآمد در شهرهای کوچک است.

مهاجرت به دلیل گزینشی بودن در سن و جنس تغییرات زیادی را ایجاد می‌کند.

چند روز پیش رئیس دانشگاه تهران در نشستی اظهار داشت ایران در صدر کشورهایی است که دانشجویانش به کشورهای جهان اول سفر می‌کنند.

چند روزی بیشتر از انتشار خبر تهیه طرحی از سوی برخی نمایندگان برای ممنوع الخروجی دانشجویان «آشوبگر» و «هنجارشکن» و محکومیتشان به پرداخت کل هزینه‌های تحصیل نگذشته بود که ابلاغیه جدید سازمان امور دانشجویان برای افزایش هزینه آزادسازی مدرک تحصیلی فارغ‌التحصیلان خبرساز شد.   به نوشته رسانه‌ها ارقام جدید در رشته‌ها مختلف دست کم رشد

جریان اصولگرای ارزشی در جمهوری اسلامی به لطف و برکت «نظارت استصوابی» شورای نگهبان توانسته است قدرت سیاسی یکدست را در اختیار داشته باشد و بر عرصه ها، ارکان و ساختارهای سیاسی، مذهبی و اجتماعی و فرهنگی و آموزشی و ورزشی و اقتصادی ایران، حاکمیت و تسلط یابد.   این جریان حاکم اما ظرف یک