مواضع مگسی

«سیدابراهیم رئیسی» صبح روز شنبه شانزدهم مهرماه (دومین شنبه ناآرام ۱۴۰۱) برای آغاز سال تحصیلی ۱۴۰۲-۱۴۰۱ دانشگاه‌ها، موسسات و مراکز آموزش عالی سراسر کشور به دانشگاه الزهرا(س) رفت؛ تنها دانشگاه دخترانه کشور که البته طیفی از دانشجویانش با شعارهایشان روی خوشی به رئیس‌جمهوری نشان ندادند.

رئیسی در سخنرانی خود ضمن تکرار وعده‌هایی چون شغل‌آفرینی برای فارغ‌التحصیلان، در واکنش به ناآرامی‌های اخیر بیان داشت: دانشجویان و اساتید ما اجازه تحقق خیال‌های باطل دشمن را در محیط دانشگاه نخواهند داد.

وی بیتی از حافظ شیرازی را به سخنانش متصل ساخت و گفت: «ای مگس عرصه سیمرغ نه جولانگه توست/ عِرض خود می‌بری و زحمت ما می‌داری»

پس از واکنش‌های متعدد به این شعرخوانی رئیسی، روزنامه «ایران» نوشت: پایگاه‌های خبری اقماری وابسته به جریان مخالف دولت، روز گذشته با تقطیع و تحریف اظهارات رئیس جمهور در جمع دانشجویان دانشگاه الزهرا(س) مدعی شدند رئیس جمهور معترضان را «مگس» خطاب کرده است.

به نوشته ارگان مطبوعاتی دولت، وی این بیت را خطاب به تلاش ناتمام دشمنان در ایجاد آشوب و بلوا در دانشگاه و خطاب به دشمنان می‌خواند.

در همین راستا، «رجانیوز» نوشت: رسانه‌های اصلاح طلب تیتر «ابراهیم رئیسی خطاب به معترضان» را به صورت سازماندهی شده استفاده کرده‌اند. این دست اقدامات از شگردهای رسانه‌های ضدایرانی ایران اینترنشنال، من‌وتو و بی‌بی‌سی است که توسط کانال‌های اصلاح طلب هم استفاده می‌شود.

به نوشته رجا، دستگاه‌های قانونی کشور باید با این دروغ‌پراکنی‌های هدفمند، قاطعانه برخورد نمایند.

این مجادلات باعث شد تا بسیاری اظهارات دیروز رئیسی را با سلف وی «محمود احمدی نژاد» در جشن اعلام پیروزی در انتخابات ۸۸ و اصطلاح معروف «خش و خاشاک» مقایسه کرده و اظهار دارند در شنبه‌های بعدی و برخلاف قبل ممکن است رئیس دولت سیزدهم هم هدف شعارهای معترضان قرار گیرد.

یادآوری احمدی‌نژاد همچنین نگاه‌ها را به سکوت رئیس دولت‌های نهم و دهم دوخته و این در حالی است که وی پیش‌تر حتی نسبت به مناقشات و مسائل ورزشی کشورهایی مانند آمریکا هم اظهارنظر می‌کرد و اکنون با تمدید دوره حضور در مجمع تشخیص مصلحت نظام سکوتی عجیب پیشه کرده است.

این در حالی است که در مقایسه با احمدی نژاد و «حسن روحانی»، «سیدمحمد خاتمی» دست کم در اوایل ماجرای مرگ «مهسا امینی» موضعی اتخاذ کرد تا نشان دهد رئیس دولت اصلاحات حداقلی از همراهی با آنچه در بطن جامعه می‌گذرد یا به عبارتی «بقای سیاسی» را به نمایش می‌گذارد.