نان بی هوا آجر می‌شود
رئیس جمهوری در جلسه آذرماه شورای‌عالی محیط‌زیست اظهار داشت: نباید به بهانه حفاظت از محیط‌زیست اجازه توسعه به صنایع و اقتصاد کشور را ندهیم.
از نگاه بسیاری از سیاستگذاران ایران و جهان، مساله اصلی، اقتصاد و معیشت مردم است و به عبارتی نان بر آب و هوا و کلا زیست بوم ارجحیت دارد. این در حالی است که بی‌توجهی به زیست بوم حتی در کوتاه مدت نان مردم را گلوگیر و غیرقابل خوردن می‌سازد.
به گزارش ایرنا در تیرماه امسال، در بودجه ۱۴۰۱ تنها مبلغ ۳۲۰ میلیارد تومان برای قانون هوای پاک دیده شده در حالی که وزارت بهداشت در گزارشی اعلام کرده بود در سال ۱۴۰۰ خسارات ناشی از آلودگی هوا صدها برابر این رقم است.
در آخرین روزهای وارونگی هوا در سال گذشته، «یعقوب حاجی‌زاده» استاد دانشکده بهداشت دانشگاه علوم پزشکی اصفهان در نشستی تخصصی اعلام کرد: بسته به شرایط کشورها، ۲ تا ۴ درصد تولید ناخالص داخلی برای اثرات بهداشتی آلودگی هوا هزینه می‌شود که در ایران طبق برآورد سازمان بهداشت جهانی، هزینههای آلودگی هوا بیش از ۳۰ میلیارد دلار و حدود ۲.۵ درصد تولید ناخالص داخلی است.
مرکز پژوهش‌های مجلس نیز آبان‌ماه امسال با اشاره به گزارش وزارت بهداشت در خصوص آلودگی هوا تصریح داشت آلودگی هوا سالیانه حدود ۳۷۵۱ نفر در شهر تهران قربانی می گیرد و همچنین میزان مرگ ومیر ناشی از آلودگی هوا در کل کشور به سالیانه ۱۱۱۵۹ نفر می رسد. به این ترتیب، تقریباً آمار قربانیان آلودگی هوا با آمار تلفات جاده‌ای برابری می‌کند.
براساس این گزارش، خسارت آلودگی هوا بر سلامتی شهروندان تهران حدود ۲/۳ میلیارد دلار تخمین زده شده است که این میزان برای کل کشور به ۷ میلیارد دلار می‌رسد.
بر اساس این گزارش، پژوهشگران دلیل اصلی عدم اجرای راهکارهای پیشین مبارزه با آلودگی هوا را نبود بودجه کافی و تخصیص منابع اعتباری ارزیابی کرده و گفته‌اند راهکارهای دائمی کاهش آلودگی هوا پرهزینه و بلندمدت‌اند؛ راهکارهایی ازجمله نوسازی ناوگان حمل ونقل عمومی، توسعه وسایل نقلیه برقی، بهبود راندمان نیروگاه ها، اصلاح کیفیت سوخت و … نیازمند به صرف بودجه و زمان زیادی هستند.
به گزارش ایران مامن، با این حال، برخی پیشنهاد می‌دهد تا زمان تامین منابع که طبیعتا از مسیر رفع تحریم‌ها می‌گذرد، لااقل راهکارهایی مانند انتقال تعطیلات مدارس از تابستان به زمستان اجرایی شود تا تبعات آلودگی حداقل برای کودکان و نوجوانان تا حدی محدود گردد.
گزارش‌های مرتبط:
با این آلودگی هوا چه کنیم؟ فقط تعطیلی مدارس؟
جولان وارونه‌سازان هوا
در خصوص ابعاد اقتصادِ آلودگی هوا «سروش کیانی» پژوهشگر اقتصاد محیط زیست می‌نویسد: از حیث اثرگذاری آلودگی بر اقتصاد نیز علاوه بر اثرات منفی که آلودگی بر فعالیت بخش‌‌‌های مختلف اقتصاد دارد، خسارت‌های قابل‌توجهی بر سلامت وارد خواهد شد که این خسارت‌‌‌ها خود زمینه‌‌‌ساز بسیاری از مسائل و مشکلات دیگر اقتصادی خواهند بود. افزایش حجم آلودگی، صنعت را با چالش‌‌‌های مختلفی از حیث تداوم فعالیت مواجه خواهد کرد. تعطیلی به دلیل آلودگی، کاهش نیروی انسانی سالم، عدم‌امکان فعالیت به دلیل شرایط آلودگی و… از اثرات آلودگی بر صنعت است که به‌وضوح و در مراحل اولیه تولید آلودگی خود را نشان خواهد داد.
در خصوص اثرات آلودگی بر سلامت نیروی انسانی، نخستین اثر افزایش هزینههای بهداشت عمومی است. این موضوع علاوه بر افزایش بار مخارج دولت، اثرات سوئی بر بازدهی سرمایه‌گذاری در نیروی انسانی می‌‌‌گذارد. این اثرات منفی نخست سودآوری سرمایه‌گذاری در بهداشت و آموزش را کاهش داده و سپس شاخص‌‌‌های کلان اقتصادی را دچار کاهش جدی خواهد کرد. در نتیجه چرخه عدم‌رشد سرمایه‌گذاری در سرمایه انسانی شکل خواهد گرفت که این موضوع علاوه بر افزایش هزینههای بهداشتی دولت، تضعیف و ناکارآمدی نیروی انسانی را به دنبال خواهد داشت. نتیجه این دو موضوع (اثرگذاری سوء آلودگی بر صنعت و سلامت) کاهش رشد اقتصادی خواهد بود.
در واقع آلودگی با تاثیرگذاری منفی بر بهداشت و سلامت نیروی انسانی، بنیه و توان اقتصادی کشور را کاهش می‌دهد و در نتیجه این امر رشد اقتصادی به‌مرور کاهش خواهد یافت. در کنار این آثار مستقیم، کاهش سلامت نیروی انسانی اثر غیرمستقیم بر توان تولیدی و بهره‌‌‌وری دارد. برای مثال کاهش سلامت نیروی انسانی، کاهش انگیزه کسب مهارت و افزایش تخصص را در پی خواهد داشت؛ چرا که کاهش سطح بهداشت و سلامت علاوه بر تضعیف جذابیت‌‌‌های سرمایه‌گذاری در آموزش و کاهش فرصت‌‌‌های آموزش، توانایی یادگیری نیروی انسانی را کاهش خواهد داد. همچنین کاهش سطح سلامت و بهداشت، موجب افزایش سطح مرگ‌ومیر، کاهش امید به زندگی و کاهش پسانداز خواهد شد. کاهش پسانداز نیز خود سرمایه فیزیکی جامعه را کاهش داده و این موضوع به شکل غیرمستقیم بر بهره‌‌‌وری نیروی کار و رشد اقتصادی موثر خواهد بود.
به نوشته این پژوهشگر اقتصاد محیط زیست، برای کاهش آلاینده‌‌‌ها راهی جز کاهش تولید، تغییر جریان تولید و استفاده از فناوری کنترل آلودگی وجود ندارد. اما قبل از اتخاذ هر یک از این روش‌ها لازم است نخست تکلیف دولت با مدیریت اقتصادی روشن شود. دولتی که خود هم تولیدکننده است و هم سیاستگذار نمی‌‌‌تواند به بهینگی در تصمیم‌گیری و اتخاذ تصمیم کلان صحیح برسد.
برچسب ها :آلودگی هوا ، اقتصاد ، البرز ، ایران مامن ، برجام ، تصادفات جاده ای ، تهران ، تولید ناخالص داخلی ، جامعه ، حفاظت محیط زیست ، خسارت ، دولت سیزدهم ، زیست بوم ، سرمایه انسانی ، سلامت ، سیاست ، قزوین ، کلانشهر ، مدیریت اقتصاد ، مذاکرات هسته ای ، معیشت ، وارونگی هوا
- نظرات ارسال شده توسط شما، پس از تایید توسط مدیران سایت منتشر خواهد شد.
- نظراتی که حاوی تهمت یا افترا باشد منتشر نخواهد شد.
- نظراتی که به غیر از زبان فارسی یا غیر مرتبط با خبر باشد منتشر نخواهد شد.
ارسال نظر شما
مجموع نظرات : 0 در انتظار بررسی : 0 انتشار یافته : 0