کودک نابغه تربیت کنیم یا خوشبخت؟

به راستی از کودکان چه می خواهیم و چه انتظاری داریم؟ آیا برای ما به عنوان والدین همین کافی است که کودکان ما در چهار عمل اصلی مثل ماشین حساب عمل کنند؟ این که نابغه و تیزهوش نامیده شوند کفایت می کند!؟

گیریم که فرزند ما قادر به ضرب یک عدد چند رقمی در یک عدد چند رقمی باشد و جوابش را در یک صدم ثانیه بگوید، یا بتواند در ۱۵ سالگی لیسانس بگیرد، یا حافظ کل دیوان حافظ و سعدی و مولانا و…شود، یا با رتبه های تک رقمی و دو رقمی وارد دانشگاه های به نام شود. آیا آن وقت می تواند درست زندگی کند؟

آیا در آن صورت می تواند از زندگی لذت ببرد؟ مسائلش را حل کند؟ درست تصمیم بگیرد؟ دوست پیدا کند؟ ادبیات خوب در گفتگوهایش داشته باشد؟ مهارت کافی زندگی داشته باشد؟

نابغه‌ای که به زور تربیت کرده‌ایم، چقدر می تواند یک همسر خوب باشد؟ چقدر دوست داشتن را بلد است؟ چقدر خندیدن را یادش دادید؟ چقدر مهارت عشق ورزیدن فراگرفته است؟ اصلا می تواند بخندد؟ آیا اینگونه آموزش به فرزندانمان ضمانتی برای خوشبختی آنهاست؟ آیا حال خوب آنها را در زندگی تضمین می‌کند؟

از همه بدتر اینکه این گونه نگرش ها در برنامه هایی پر مخاطب مثل عصر جدید تبلیغ  می‌شود و به این ترتیب رغبتی نادرست در اولیای ما و ایجاد می کند.

باور کنید فرزندان ما نیازی به نابغه شدن ندارند، اما نیاز دارند بدانند چگونه زندگی کنند  چگونه همسر خوب بودن را که بخش بزرگی از زندگی است، به آنها یاد بدهیم. مهارت زندگی مثبت را آموزش دهیم.

کافی است از خود سوال کنیم چه اندازه مهارت هایی که فرا گرفتیم در زندگی خصوصی ما کارایی داشته است. به خاطر نابغه شدن فرزندانمان را با اضطراب رفیق و آشنا نکنیم.  لحظه ای با خود خلوت کنیم به دور از هر تعصبی  و بیاندیشیم …

* نوشتارهای ستون مداد مشکی صرفا دربردارنده نظرات نویسنده است و به واسطه تنوع آرا و دیدگاه‌ها انتشار می‌یابد