پرسشی به بهانه زادروز یمینی شریف

اولین روز خردادماه، زادروز مرحوم «عباس یمینی شریف» است؛ نویسنده و شاعری که بسیار خاطره با اشعار و نوشته‌هایش داریم، «من یار مهربانم، دانا و خوش‌زبانم»، «ما گل‌های خندانیم، فرزندان ایرانیم»، «به دست خود درختی می‌نشانم، به پایش جوی آبی می‌کشانم» و … خاطرات دوران کودکی و دبستان میلیون‌ها دانش‌آموز را زنده می‌کند.

مرحوم یمینی شریف، زاده سال ۱۲۹۸ که هفتاد سال عمری پرمایه داشت، آموزگار، نویسنده و سراینده‌ای بود که او را به عنوان یکی از پرکارترین نویسندگان و شاعران حوزه کودک در جهان می‌شناسند و بیش از ۳۰ کتاب در این حوزه از خود به یادگار گذاشت.

به بهانه این زادروز باید گفت در هر دوره‌ای اشعار و سروده‌هایی در کتاب‌های فارسی دانش‌آموزان گنجانده و سپس عوض می‌شود که دانش‌آموزان دوره بعد با آن‌ها ناآشنا هستند، بگذریم که «روباه و زاغ»، «چشمه و سنگ» و«صددانه یاقوت» خاطرات مشترک ما و یک نسل قبل هستند اما بیشتراین اشعار به دلیل تغییر محتوای کتاب فارسی دوره دبستان، جای خود را به دیگر اشعار داده‌اند.

با این اوصاف باید پرسید با تغییر روش‌های تدریس و خواندن و نوشتن، پس تجربیات صدساله آموزش و پرورش چه می‌شود؟ کدام الگو درست است؟ ذهن کودکان با کدام روش بهتر پرورش پیدا می‌کند؟ تا چه زمان آزمون و خطا ادامه دارد و از مدل‌های عجیب و غریب باید استفاده کرد؟ سرنوشت و آینده کودکان به اندازه‌ای اهمیت ندارد که یک بار برای همیشه از پژوهشگران بخواهیم در این باره تحقیق کرده و نسخه‌ای واحد برایش بپیچند.