عشق کفایت می‌کند؟

نوجوان که بودیم مدام از بزرگتر‌ها می‌شنیدیم عشق کافی نیست. بعد توی دلمان ریز ریز می‌خندیدیم که این‌ها اصلا مگر می‌دانند عشق چیست؟ اصلا مگر آن دلشوره‌ی شیرین به وقت دیدن یار، آن تب تلخ به وقت فراغ، آن خیال‌های آرزومندانه‌ی پر از شکوفه و پروانه و بوسه، آن گُر‌گرفتگی گونه و عرق پیشانی هنگام شنیدن اسم اعظم معشوق را می‌‌شناسند؟ والدین ما عموما آن آدم‌های خجول از ابراز عیان عشق بودند‌ که قانون نانوشته‌‌ای، عشق‌شان را چنان به پستوی خانه نهان کرده بود که گویی به کلی فراموشش کرده‌اند و ما باور داشتیم گنجی را یافته‌ایم که آنها حتی نطلبیده و نشناخته‌‌اند.

حالا اما به قیمت عمر، به هوش آمده‌ایم که عشق اگرچه لازم است؛ اما کافی نیست. عشق کاتالیزور واکنشی است که اساسا امکان‌پذیر باشد و شما هر چقدر روی خاکستر کاتالیزور بپاشی و جرقه بزنی از تویش درخت سبز نمی‌شود، پروانه بر‌نمی‌خیزد.

علمی‌‌ترش می‌شود این که رابطه از هر نوعش برای برآوردن نیاز ساخته شده است‌. اگر نتوانی آن نیاز را در دیگری بشناسی و برآورده کنی با جرقه زدن و کلمه هدر دادن دوام نمی‌آوری و شوربختانه کشف نیاز آدم‌ها به این راحتی نیست. یعنی این طور نیست که طرف همان اول بسم‌الله که آیز تو آیز شدید بگوید واقعا هدفش از رابطه چیست.

یکی می‌خواهد چاه قدرتش را پُر کند، پس دنبال آدم مطیع و بله قربان‌گو و بی‌آرزو است. یکی نیازش به امنیت و جمع کردن مال و اموال بر همه چیز چنگ می‌اندازد، از همان‌ها که حساب ریال به ریال مخارج را می‌کشند و باید کارتتان را تقدیم‌شان کنید. یکی دلش با حرف‌های عاشقانه و قربان صدقه به دست می‌آید. یکی مثل لاک‌پشتی بی‌آزار دارد از کنج دنجش لذت می‌برد و دوست ندارد مدام در لاکش را بکوبید اما دیگری نیاز دارد مثل یک اسب عربی مدام توی کوه و دشت و سفر باشد، مدام در کشف و تجربه‌های تازه، نمی‌شود دست و پایش را زنجیر کرد و توقع داشت خشنود باشد.

ربطی ندارد چقدر آدم خوب و شایسته‌ای باشید. چقدر دستاورد، مدرک تحصیلی و حتی ثروت جمع کرده باشید یا حتی چقدر عاشق باشید، وقتی جنس نیاز‌ها فرق کند و از عهده برآوردن‌شان برنیایید، نه شما کافی هستید و نه عشق. شاید عمیق‌ترین تجلی عشق شناخت نیاز‌های طرف مقابل و برآورده ساختن‌شان باشد؛ پیش از آنکه بگوید، پیش از آنکه التماس کند.

✍? کوثر شیخ نجدی