صلح آمریکایی در فلسطین

«دونالد ترامپ» رئیس‌جمهوری آمریکا که دستش از جایزه صلح نوبل امسال کوتاه ماند، روی نقش خودش در ایجاد مصالحه بین فلسطینی‌ها و اسراییلی‌ها خیلی مانور می‌دهد و تا حدی هم حق دارد. اما این رخداد ملاحظات دیگری را در خود مستتر دارد:

۱-زمانی طرفین منازعه تن به توافق دادند که از تحقق خواسته خویش مایوس شدند. اسراییل فهمید که حماس نابودشدنی نیست و حماس فهمید که اسراییل محوشدنی نیست و استمرار این زورآزمایی ثمر روشنی ندارد.

۲-زمانی این جنگ فروکش کرد که حماس در مقاومت کردن تا انتها رفت و به آخر خط رسید؛ همانگونه که اسراییل در شقاوت تمام‌عیار ظاهر شد و حتی در جهان بی اعتبار شد. به حد اشباع رسیدن مقاومت و شقاوت، راه را برای میانجی‌گری موثر باز کرد.

۳-در دو سال اخیر، این تکه از خاورمیانه، خشن‌ترین و غیرطبیعی ترین جای جهان بود و جنگ متعارفی هم در جریان نبود؛ یکسو رژیمی ‌که سلاح هسته‌ای هم دارد و یک طرف دیگر گروهی که حتی سنگر ثابتی نیز ندارند! و از این رو این فجایع، توجه جهانیان را به خود جلب کرد و به همین دلیل از ایده مصالحه کشورهای مختلف، از اندونزی تا ترکیه و اروپایی‌ها و آمریکا، در کنار کشورهای عربی حمایت می‌کنند.

۴- ایران اگر در شرایط پیش از جنگ ۱۲روزه بود، در این داستان ساز مخالف می‌زد. اما اکنون در شرایطی است که از بین سکوت یا تایید نسبی صلح، یکی را باید برگزیند. هر کدام از این مواضع هم پیامدهای خودش را دارد. با سکوت از بازی جهانی و منطقه‌ای حذف می‌شود و با اقبال به آن، وارد دنیای دیگر و تجربه تازه‌ای می‌گردد، که البته واقع‌گرایانه است.