آدمِ غرقِ خوشی برای اینستا عکس نمی‌گیرد

آدمیزاد اگر به اولویت‌های خود در زندگی دسترسی داشته باشد، احساس خوشبختی می‌کند، اما اگر به یکی از اولویت‌های خود دست نیابد، از نداشتن آن احساس عدم رضایت کرده و خود را بدبخت می‌شمارد.

به عنوان مثال اگر فردی اولویتش کسب مقام یا شخصیت اجتماعی خاص باشد، اما در زندگی از لحاظ شخصیت اجتماعی آنچه در فکرش از خویش انتظار داشت را در خود نیابد، به افرادی که در اجتماع صاحب مقام و منزلت هستند به نحوی حسادت کرده و حسرت زندگی‌شان را می‌کشد.

اگر فردی از لحاظ اقتصادی در رفاه لازم نباشد، خوشبختی را در پول و ثروت تلقی می‌کند. به طور خلاصه خوشبختی یا بدبختی یک نگاه نسبی است؛ مانند زیبایی و زشتی.

شاید یکی را که ما زشت می‌پنداریم، دیگری زیبا ببیند یا برعکس. به قول معروف همیشه مرغ همسایه غازه! این داستان زندگی اکثر ما انسان‌هاست.

همیشه نگاه‌مان به دنیای بیرون است. ایده‌آل‌ها و زیبایی‌ها را در دنیای بیرون جست‌و‌جو می‌کنیم. خوشبختی و آرامش را از دیگران می‌خواهیم. فکر می‌کنیم مرغ همسایه غاز است.

خود کم‌بینی و اغلب خود نابینی باعث می‌شود که انسان خویشتن را به حساب نیاورد و هیچ شأنی برای خودش قائل نباشد.

امروزه متأسفانه یا خوشبخاته به عینه می‌بینیم فضای مجازی برای عده‌ای از انسان‌ها محل رقابت و تظاهر شده و برخی افراد خبر ثانیه‌ای از زندگی خصوصی خود را به اشتراک می‌گذارند. از خوشی‌ها و عاشقانه‌هایشان گرفته تا نوع خورد و خوراک‌شان!

واقعیت اما این است؛ هرگاه غرق در خوشی و محو آن لحظات ناب و شور و شوق‌مان باشیم، فرصتی برای دنیای مجازی گیرمان نمی‌آید. حتی گاهی از شدت ذوق یادمان می‌رود عکسی بگیریم.

این مثالی بود تا دریابیم توجه و درگیرکردن خود به کار‌های افراطی مردم عمل شایسته‌ای نیست؛ چراکه خوشبختی مختص همان فردی است که آن را تجربه کرده و از درونش نشئت گرفته است.

دیدگاه از سُها سپهری- جوان