چرا عاقل کند کاری که بازآرد پشیمانی؟

روابط خارجی و دیپلماسی در جغرافیای آشوب زده خاورمیانه و غرب آسیا، معیار، دانش و البته تامل و تدبیر خاص خود را می طلبد.

گاهی فراموشی هریک از این معیارها و نادانی درباره جزییات روابط یا قلم فرسایی درباره خطوط قرمز ملت های این منطقه، می تواند آتش جنگ و آشوب یا دستکم کینه ای تازه را شعله ور کند.

این می‌تواند حکایت سنگی باشد که دیوانه ای در چاه انداخته و عقلا برای بیرون آوردن آن باید تاوان دهند.

حکایت تنذیر و نصیحت آیت الله علی سیستانی مرجع شیعیان ایران و عراق در سرمقاله یکی از روزنامه های کشور هم کم از این تمثیل ندارد و از وزیر امورخارجه و سخنگوی وزارت خارجه تا نویسنده مطلب را به عذرخواهی ضمنی و صریح وادار ساخته است.

اینکه در روزهایی که مقامات عراق به هر دلیلی غمزه های کاخ سفید در بستن و گشودن سفارتخانه در بغداد را به جان می خرند و در حالی که آیت الله سیستانی به ملجا و پناه شیعیان آن دیار و حتی طرف مشورت سیاستمداران عراقی تبدیل شده، چرا باید گروهی در ایران او را به چیزی فرا بخوانند و یا از موضوعی برحذر دارند؛ پرسشی مهم و موضوعی قابل تامل است