انتظار یلدایی برای شکفتن چشمه صبح

یلدا، شب زایش خورشید است در منتهای سیاهی. شبی که اورمزد بر اهریمن تاریکی پیروز می‌گردد. شبی مقدس در ایران باستان که پس از گذشت سه هزاره هنوز در حوزه ایران بزرگ زنده است. از خراسان تا افغانستان، از کشمیر تا پاکستان و شمال هندوستان.

برخی محققان معتقدند که حتی جشن کریسمس مسیحیان با تمامی تزئینات و مراسم شام و شیرینی و دید و بازدید متاثر از جشن تولد میترای (مهر) ایرانیان است.

بی‌سبب نیست که این سرزمین هزاران سال است انبوه سیاهی‌ و انواع چپاول‌، ظلم و بی‌عدالتی حاکمان و ستم طبیعت را تاب آورده و استوار باقی مانده است. ما ایرانیان در خرد جمعی خود آموخته‌ایم که باید آتشی افروخت؛ آنجا که تاریکی و سرمای زمستان بر خرمن امید چنبره می‌زند. آتش گرمی که به گردش جمع شویم، یگانه شویم و رقص‌کنان و هم آواز، شکفتن چشمه‌ی صبح را انتظار بکشیم.

ما ایرانیان به میلاد خورشید باور داریم در پس «شب‌ِ سردِ زمستانی». و چه عزیزانی! چه پدران و مادران و دوستان و خویشانی که امسال به گرد آتش امیدمان نیستند و حسرت نبودنشان را به دقت درد می‌کشیم.

با این وجود امسال نیز به سیاق هزاران ساله‌ی پاسداشت نور، اما به شیوه‌ای نو، به گرد هم جمع خواهیم شد. دل به دل هم خواهیم داد تا از این سیاهی نیز بگذریم. از اهریمن کرونا و دیگر اهریمنان پلیدی که به تاریخ خواهند پیوست.

می‌دانیم و هشیاریم که جان‌های عزیز بسیاری هنوز در کنارمان زنده‌اند. و سلامت خواهند ماند اگر عزم کنیم که روشنی و گرمی هزاران ساله را به اقتضای زمان، دیگرگون پاس‌ بداریم.

ما که چنین به مادر میهن و سنت‌های باستانی و نجات بخش و شادی آفرینش عشق می‌ورزیم، چگونه ممکن است قواعد بازی با اهریمن بیماری را از یاد ببریم؟ آیا ممکن است با بی‌توجهی سبب آسیب به هموطن‌ یا عزیزان خود شویم؟

امید که یلدای ۱۴۰۰ به شکرانه‌ی شعور و آگاهی، میلاد نور را در کنار یکان یکان ایرانیان جشن بگیریم.

منبع: ایرنا