این همه ستم، این همه ظلم که دوام نمی آورد

راس ساعت هفت {بعد از ظهر} مشتاق و هیجان‌زده بر می گردم اما هنوز زن های بسیاری در اتاق ها هستند و علیرغم تذکری که قبلا برای ساعات ملاقات داده شده ایشان مشتاقانشان را با همه خستگی همچنان گرم و گیرا می پذیرند.

از میان جمعیت یک بار دیگر نگاهمان با هم تلاقی می‌کند و لبخندی آشنا نصیبم می کنند. با همه بی طاقتی حاضرم ساعت‌ها صبر کنم. حدود ساعت هشت است و اطاق تقریباً خلوت شده.

چند زن دیگر هم نامه هایی را که برای امام آورده اند به ایشان می سپارند و می‌روند.

نفس بلندی می کشند و با لطفی دلنشین دعوتم می کنند که نزدیکشان بنشینم. چقدر محکم و حساب شده و چقدر مستدل و فصیح صحبت می‌کنند. پیداست مطالعه فراوان دارند.

می گویم از افتخاری که نصیبم شده

سخت به خودم میبالم. لطفتان در حقم  آنقدر زیاد است که نمی دانم چطور تشکر کنم. می دانم تاچه حد خسته و گرفتارید اما مردم مشتاقند از زبان شما هم حرف‌هایی بشنوند.

با خضوع سرشان را خم می کنند و صمیمی و ساده می گویند: خانم به جان خودت، به جان خودم؛ از صبح ساعت ۷ خانمها تشریف می آورند. باور کنید بعضی‌ها شب پشت در می خوابند و من شرمنده می شوم. اینها البته با پاکی و صفا و خلوص می آیند و بیشتر هم کنجکاوند بدانند همسر امام چگونه است.

می‌گویم اجازه می‌فرمایید صحبت‌هایمان را ضبط کنم.

با محبت می گویند: نخیر این کار را نکنید.

ضبط صوتی را که همراه آورده ام کناری می گذارم و می گویم: هر طور شما میل داشته باشید.

و بعد ادامه می دهم: واقعا تحمل این همه ملاقات آن هم در تمام طول روز و پاسی از شب طاقت فرساست. اما مردم هم حق دارند. آنها می‌خواهند بدانند ناجی و نجات بختشان کیست؟ او چگونه مردی است و همسرش چگونه زنی است.

بی تکلف و ساده می‌گویند: بالاخره هر انقلابی توسط یک نفر رهبری می شود. این همه ستم، این همه ظلم که دوام نمی آورد.

بخش دوم:

سماورهای پرتعداد، قندهای متبرک و استرس مصاحبه‌گر