«هیجانِ از دست‌دادن زود می‌گذرد»؛ ما چقدر آماده‌ایم؟

فانتزی‌ترین صحنه‌ای که از زمین‌لرزه بم به یاد دارم درجا زدن عقربه ساعت روی ۶ و بیست و چند دقیقه است.

آخرین ساعات روزی که اعلام شد زمین‌لرزه ۶.۶ ریشتری، بم را زیر و رو کرده (جمعه پنجم دی۸۲) از طرف دانشکده زبان‌‌های خارجی دانشگاه تهران نام‌نویسی کردیم تا به اتفاق هلال‌احمری‌ها به آنجا برویم.

صبح روزِ بعد از زلزله، در روستای بروات (پنج کیلومتری بم) بودیم. تا ظهر به بیرون آوردنِ اجساد گذشت. دلخراش‌ترین صحنه، کنار زدن خاک از روی خانواده‌ای بود که سقف کاه‌گلی خانه‌شان پایین آمده اما ساعت همچنان روی دیوار مانده و زمان را متوقف نگه داشته بود.

مرد، پیکر چهارشانه‎اش را روی زن و دختربچه‌ ۴، پنج ساله حائل کرده و دستِ زن روی سرِ دخترکِ بی‌صورت مانده بود. پسر ۱۰، دوازده ساله آن خانواده را که از ریزش آوار گریخته بود نمی‌شد هیچ‌جوره مهار کرد. با دیدن اجساد گویا تازه فهمید چه بر سرش آمده است.

بعد از ظهر که برمی‌گشتیم، کنار جاده بروات به بم، جوانی حدود ۲۰ساله را سوار کردیم. با هیجان می‌گفت مادر و همه خواهر‌هایش زیر آوار مانده‌اند و غیر از برادری که در بم زندگی می‌کند کسی برایش باقی نمانده.

هجوم مصیبت چنان بود که همه را به تسلیم واداشته و نایی برای ضجه در کسی نبود. ما چند روزِ دیگر برمی‌گشتیم به زندگی عادی خودمان اما وقتی از پشت وانت پایین پرید می‌دانستیم که با پایان هیجانِ از دست دادن، روزی صد بار آوار از دست دادن بر سرش خواهد ریخت.

حجم بلا چنان بود که تا سال‌ها و پیش از مصیبت کرونا نتوانستم خود را جای او بگذارم. اما آنچه گذشت و می‌گذرد به من آموخت که چقدر راحت در معرض از دست دادنِ همه چیز هستیم.

در زمین و زمانه‌ای که از دست دادن، می‌تواند ما را غافلگیر کند تا چه اندازه خود را برای باختن همه چیز آماده کرده‌ایم؟

✍️محمد موسی‌کاظمی