خیزشی علیه جنسیتی‌شدن ورزش

بعد از گذشت قرن‌ها از آغاز تمدن بشر، به نظر می‌رسد هنوز بدن زنانه در مالکیت مردان است. بدن زنانه برخلاف بدن مردانه بیشتر ابژه‌ای جنسی است و نه جسمی حامل ارزش‌های یک انسان.

هنوز زنان باید بنشینند تا انجمن‌های مردانه، سیاست‌مدارها، تبلیغات‌چی‌ها، کارگردان‌ها و حکومت‌ها تعیین کنند چه بپوشند و تا چه اندازه بپوشند، چگونه لبخند بزنند، در پیج‌شان چه عکسی بگذارند، چگونه بنویسند، چگونه حرف بزنند، حتی قد و وزن‌شان چقدر باشد تا در چهارچوب سکسیستی که زنانگی را فروبلعیده است جای شوند. تا فقط به عنوان یک زن نه یک انسان در جامعه جا شوند.

فرقی نمی‌کند که مالکیت‌ها و فشارهای مردانه بر جسم و روح زنانه از کدام سمت اعمال می‌شود. فرقی نمی‌کند بگویند کوتاه‌تر بپوش یا بلندتر. مساله نادیده انگاشتن تملک زنان بر بدن خویش است. مساله نادیده گرفتن شعور و هویت منحصر به فرد زنان است.

در جهانِ صرفا مردسالار چند باور به چشم می‌خورد؛

۱-زنان قدرت تشخیص و تمیز ندارند که بفهمند چگونه در جامعه ظاهر شوند‌.

۲-زنان اساسا «زنان» هستند و نه انسان‌هایی متفاوت، با اهداف، سلایق، تیپ‌های شخصیتی و عقاید منحصر به فرد خودشان. آنها در دسته‌ای مجزا و کلی طبقه‌بندی می‌شوند. «طبقه‌ی زنان» مانند طبقه‌ی سیاهان یا سایر طبقات نژادی دیگر‌  و نه نوع دیگری از گونه‌ی انسان.

۳-زنان قبل از انسان بودن، ابژه‌هایی جنسی‌اند که یا باید به هر طریق از آن سود جست، پول درآورد و یا آن را مستمسکی برای القاء نوع خاصی از عقیده کرد. اندیشه، هنر، دانش، بودن و وجود داشتن آنها به هر طریق ذیل جنسیت‌شان تعریف می‌شود.

با توجه به مباحثی که در خصوص نوع پوشش زنان ورزشکار در المپیک طرح شد؛ به‌ویژه ماجرای لباس‌های تیم زنان آلمان در رشته ژیمناستیک، نوعی شکوفایی و رشد یافتگی زنان به چشم آمد که اتفاقا از کشورهایی دموکراتیک برخاسته‌اند؛ کشورهایی که به ضرب و زور و تهدید و کتک نخواسته‌اند زن را به قالب دلخواه درآورند و به انتخاب او احترام گذاشته‌اند.

این زنان در انتخابی آگاهانه «پوشش» را به جای «برهنگی» انتخاب کرده‌ و علیه همه‌ی این نگرش‌های جنسیت زده قیام کرده‌اند.  اقدام این بانوان به عنوان نوعی اعتراض بر علیه جنسیتی‌شدن ورزش شروع زیبایی است.