سلامی به یک آغاز سخت برای خبرنگاری

دوره پر فراز و نشیب دولت‌داری «تدبیر و امید» سرانجام اندکی مانده به روز خبرنگار به پایان رسید؛ دوره‌ای که با امیدهای بسیاری آغاز شد اما «حسن روحانی» کسی نبود که بتواند از پشتوانه اعتماد و رای مردم برای رضایت و بهبود شرایط زندگیشان استفاده کند.

اندک کسانی که هنوز طرفدار روحانی‌اند و حتی جمع قابل توجهی از منتقدانش می‌گویند او با وجود موفقیت‌هایی که در دولت اول به دست آورد، بدشانس‌ترین رئیس‌جمهور تاریخ ایران بود. البته این به معنای قابل‌چشم‌پوشی بودن خطاهای بزرگ روحانی نیست که البته شرح آن در این چند سطر نمی‌گنجد.

در دوره‌ای که مرگ و دستگیری خبرنگاران محیط ‌زیستی در آن ثبت شد و مشکلات معیشتی اهالی رسانه اوج گرفت، یکی از ‌مزایای انکارناپذیر دولت روحانی تسهیل فضای ارتباطی با توجه به واقعیت‌های حاکم بر کشور بود یعنی دقیقا آنچه یک رسانه و خبرنگار به آن احتیاج دارد.

هر چند مخالفان روحانی می‌گویند او و اطرافیانش حتی سریالی مانند گاندو را تحمل نکردند و بر منتقدان تاختند و آن‌ها را به بیسوادی و بی‌شناسنامگی و … متهم ساختند اما کسانی که در فضای رسانه نفس کشیده‌اند تفاوت دوره هشت‌ساله گذشته را با سایر ادوار لمس کرده‌اند؛ سال‌هایی که حتی در رسانه‌های نزدیک به دولت رئیس جمهور و وزرایش گاه مواخذه می‌شدند.

اکنون اما کار خبرنگاری سخت‌تر از همیشه است. حتی معلوم نیست «سیدابراهیم رئیسی» را باید با چه لقبی خواند؛ آیت‌الله، حجت الاسلام، دکتر یا …

تکلیف اصلاح‌طلبان و اعتدالیون در این میان مشخص به نظر می‌رسد اما بر اصولگرایان و ارزشی‌ها هم شرایطی پیچیده حاکم است.

از هم اکنون می‌توان انشقاق و جنگ قدرت میان طیف‌های مختلف حاکم از نواصولگرا گرفته تا سنتی‌ها و پایداری‌ها و پیرامونیان رئیس جمهور را شاهد بود و اهالی رسانه باید به نوعی رفتارکنند که لای چرخ‌دنده‌های بی‌رحم رقابت‌های سیاسی گرفتار نشوند.

هنوز معلوم نیست انتقاد از دولت قرار است چقدر هزینه داشته باشد و طرح «صیانت» هم ناگفته پیدا است چه تاثیری بر فضای ارتباطات و فعالیت‌های رسانه‌ای برجا خواهد گذاشت. به همین خاطر اگر به آغازی سخت برای خبرنگاران سلام نکنیم، دست کم باید با ابهامات دوره جدید دست‌وپنجه نرم کنیم.

✍سیدامید خاتمیان