سماورهای پرتعداد، قندهای متبرک و استرس مصاحبه‌گر

بفرمایید توی این اطاق بنشینید. وقتی خلوت تر شد من پیششان می روم و پیغامتان را می رسانم.

در اطاق را باز می کنم و وارد می شوم. چند سماور روشن است و عده ای زن تند تند استکان ها را برای جمعیت پر از چای می‌کنند.

نوه ایشان مجله ای را که در دست دارم می گیرند و ورق می زنند. در وسط مجله چشمشان به اسم من که بالای صفحه نوشته شده می افتد. سربلند می‌کنند و می‌گویند: این نوشته شماست؟

از تعجب توأم با شادی اش لذت می برم و جواب مثبت می دهم.

دلم شور می زند. باور نمی کنم موفق شوم اما ناامید نیستم. ساعتی بعد نوه  عزیز امام اوضاع را بهتر می بینند و پیش مادربزرگ والایشان می رود. انتظار طولانی می‌شود اما بالاخره با چهره ای خندان و راضی بر می گردد و می گوید: بهشان گفتم چه کسی برای مصاحبه آمده، اگرچه تا به حال چنین تقاضایی را از هیچکس نپذیرفتند اما…

می‌خواهم بگویم شاید برای معلم و مقام معلم ارزشی دیگر قائلند اما سکوت می کنم و او ادامه می دهد:

– می گویند فعلا با این ازدحام امکان ندارد. باشد انشالله یکی دو روز دیگر، چشم.

جرقه ای از امید در دلم روشن شده می گویم:

– باید محبت لطف بی حد را در حق من انجام و همین امشب چند دقیقه ای از وقتشان را برایم بگیرید.

نگاهش پاک و معصوم با حالتی پر از یاس به رویم دوخته شده، از فرصتی دیگر استفاده می کند و پیش ایشان می رود. این بار زودتر و خوشحال تر برمیگردد و می گوید:

– قبول کردند، گفتند سوال هایتان را بنویسید بدهید. ایشان وقتی فرصتی برایشان پیش آمد پاسخ ها را می نویسند و برای فردا حتما به دستتان خواهد رسید.

دلم نمی خواهد سماجت کنم اما می می کنم و گویم:

– اگر حضورا خدمتشان برسم حتما با جواب های ایشان برای من سوالات دیگری مطرح خواهد شد و اگر خودم نباشم چگونه آن سوالها مطرح شود.

از پشت شیشه اطاقی که در آن نشسته ام به اطاق‌های روبرو نگاه می‌کنم. صدای همهمه و فریاد غیرقابل تحمل است. روزهاست که این برنامه تکرار می‌شود. امام نیز همین برنامه سنگین را به اضافه کارها و مسئولیت‌های مملکتی تحمل می فرمایند.

مقر ایشان چند کوچه پایین تر از این محل است و طی روز بارها بر پشت بام خانه ظاهر می‌شوند و برای مشتاقان دیدارشان دست تکان می دهند یا در خانه از آنها دیدار می نمایند. و من از این همه بردباری و تحمل متعجبم.

زنی را می بینم که به گردن خانم چسبیده و با بوسه های فراوان مجال نفس کشیدن نمی دهد و زنهای بسیار دیگری که خانم را بوسه باران می کنند و لبخند های دلنشین تحویل می‌گیرند.

حبه های قند را با اعتقاد خاصی در دست ایشان میگذارند و تبرک می‌کنند و با خوشحالی پس می‌گیرند.

یکی باصفای روستایی فریاد می زند: خانم جان…. خانم جان من مال خمین هستم، همشهری ام.

و خانم نگاه محبت آمیزش را نثارش می کند.

فرصتی دیگر پیش می‌آید و نوه عزیز امام بار دیگر تقاضایم را به سمع ایشان می رساند.

آن قدر از عدم موفقیت احتمالی دلشوره دارم که طاقت انتظارم نیست.

و بالاخره او با دست پر می آید و می گوید: ساعت ۷ ملاقات ها تمام می شود. آن موقع خلوت است. قبول کردند که آن موقع خدمتشان برسید.

با همه وجود از او تشکر می کنم و از میان مشتاقان راهی برای خروج می یابم.

بخش اول:

“حالا که وضع مملکت خوب شده برمی گردد”

توضیح: عکس تزئینی است