دور از دوربین‌ها چه کسانی مرده‌اند؟

این روزها که ناجوانمردانه با مرگ دست و پنجه نرم می‌کنیم رفتار اجتماعی‌مان قابل تامل است. بدیهی‌ست که مرگ افرادی که می‌شناسیم ما را بیشتر متاثر می‌سازد. اما در این مدت چه جان‌های ارزشمندی که قربانی شدند و ما اصلا خبر‌دار نشدیم و برایمان فقط یک رقم در آمار بودند. ما آنها را نمی‌شناختیم.

ما ثابت کردیم مرگ “جامعه شناس”، ” استاد دانشگاه”، “پژوهش‌گر” و “معلم” احساسی را در ما برنمی‌انگیزد. چرا که این‌گونه افراد ما را نمی‌خندانند، سرگرممان نمی‌کنند و هجو نمی‌گویند.  سلبریتی و  فوتبالیست نیستند تا هم اسم و رسمی داشته باشند، هم به دلار از جیب ما پول بگیرند، هم خانه و ماشین آنچنانی داشته باشند و هم یک‌پایشان خارج از کشور باشد و هم به وقت بیماری بهترین و گرانترین خدمات را دریافت کنند.

سلبریتی‌هایی که وقتش که می‌رسد کمترین دانش و سوادی ندارند که حداقل موضع اجتماعی مهم و موثری بگیرند. هیچ تعجبی ندارد که جامعه‌‌ای راکدیم که تنها هنر و کارکردمان این‌روزها شده است تسلیت گفتن و آه و افسوس خوردن اما جهت حرکتی نداریم. به هیچ سو نمی‌رویم‌.

ما نمی‌پرسیم چه بلایی بر سر زنان فرهیخته جامعه آورده‌ایم. با امثال “شیده لالمی” و “هاله لاجوردی” چه کردیم که مرگ خود خواسته را انتخاب کرده‌اند؟ برایمان اهمیتی ندارد که چندین معلم و شاگرد در مدرسه‌ی کانکسی دزفول در آتش سوخته‌اند. حتی نمی‌دانیم که ۴۰۰۰ مدرسه کانکسی داریم.

نمی‌پرسیم چرا سه هزار پزشک ایرانی در ایام کرونا مهاجرت کرده‌اند. مرگ صدها نفر از کادر درمان را هیچ‌کس هشتگ نمی‌زند، چون با آنها خاطره‌ای نداریم، آنها ما را نخندانده‌اند! بلکه جان عزیزانمان را نجات داده‌اند‌‌. همین قدر مضحک.

ما کرختی خلسه‌آور ندانستن را به  رنج آگاهی و مسوولیت پذیری اجتماعی ترجیح می‌دهیم. چرا توقع داریم وضعمان تغییر کند؟ ما قرار نیست به افرادی که در جهت اصلاح، حرفی برای گفتن دارند کمک کنیم. ما دنبال پوکی سکرآوری هستیم که فراموشی می‌افزاید.