علیرضا راهب درگذشت

ایران مامن : خبر کوتاه بود؛ علیرضا راهب رفته است. همین امروز پنحشنبه‌ی تیر ماهی. آفتاب نزده. برخی در فضای مجازی تسلیت می‌گویند و برخی ناباورانه در چشم خبر خیره مانده‌اند. من اما فکر می‌کنم که مرگ مرگ است. چه بر اثر ایست قلبی با هیولای کوید ۱۹ باشد، چه نقاب خوشرنگی‌تری بر چهره بزند. و زندگی، فرصت کوتاهی‌ست میان دو عدم.

من فقط نگرانم. نگران همه‌ی آنچه راهب در کتاب‌های “دو استکان عرق چهل گیاه” و “عشق پاره وقت” ننوشته است. نگران نگرانی‌اش بابت انجمن‌های ادبی که می‌شناخت و حتی شاید نمی‌شناخت. انجمن‌های خسته، منحل شده، فرمایشی، دستوری!

نگران همه‌ی دست نوشته‌ها و شعر‌ها و داستان‌هایی که روی صفر و یک‌های کامپیوترش بودند و یک شب همراه جناب دزد از خانه گریختند. نگران دغدغه‌هایش برای جای خالی “ونداد” در شب‌های تهران.

و می‌اندیشم؛ به همه‌ی آنهایی که با او مهربان نبودند و به طعن و کنایه و تحقیر آزردندش. به همه‌ی آنهایی که حتی با خودشان نیز مهربان نیستند. آیا نمی‌دانند که مرگ همیشه همین‌قدر تازه است.

هیچ کاری برای ماندگار شدن نکرده‌ام

همیشه پشت به آفتاب

روی برف راه رفته‌ام

واژه‌ها به آخر خط رسیده‌اند

و من

با این که هرگز به ستون هیچ روزنامه‌ای

تکیه نداده‌‌ام

باز هم نتوانستم زبان پر رنگی بسازم

تا به آن زبان بنویسم

وقتی تو نیستی

حوض کوچک خانه، سراب بزرگی است

تا بنویسم

در این ثانیه ها که معکوس می‌شمارند

می‌توان نمرد

اما نمی‌توان زندگی کرد.

روحش در آرامش