رفع موانع ازدواج نیازمند برنامه‌ریزی برای حمایت اقتصادی، انعطاف‌پذیری در قوانین و ترویج آگاهی اجتماعی است

با وجود موانع فرهنگی و اقتصادی که پیش روی ازدواج و فرزندآوری وجود دارد، راهبردهای سیاستگذاران همچنان در فضای دهه‌های گذشته و با گسست از واقعیات امروز در جریان است.

آمار اخیر اعلانی طلاق باعث شد تا برخی اظهار امیدواری کنند تا طلاق در کشور به صفر برسد. از سوی دیگر برخی می‌گویند انتشار این آمار نوعی دستاوردسازی است.

در حالی سرعت طلاق در جامعه ایرانی افزایشی است که از طرف دیگر نرخ ازدواج هم رو به کاهش است. بر اساس داده‌های مرکز آمار تنها در یک سال گذشته، نرخ ازدواج، کاهشی هشت درصدی را تجربه کرده است.

در حال حاضر نزدیک به یک میلیون و 400 هزار دهه شصتی آقا و 830 هزار دهه شصتی خانم مجرد داریم. این آمار که البته تعداد آقایان مجرد در آن بیشتر است نشان می‌دهد تعداد جوانان مجرد دهه 60 همچنان حائز توجه است.

یک جست‌وجوی ساده درباره پدیده شوهرکشی و کلیدواژه‌های مرتبط با آن نشان‌دهنده رواج و تعدد آن است و با یک بررسی عمیق‌تر می‌توان به یک ویژگی مشترک در بسیاری از پرونده‌های همسرکشی رسید؛ ویژگی به نام «کودک همسری»

مهاجرت به دلیل گزینشی بودن در سن و جنس تغییرات زیادی را ایجاد می‌کند.

در زمینه دلایل عدم گرایش به فرزندآوری، علاوه بر دلایل اقتصادی و نیز فرهنگی-اجتماعی، باید به مشکل ناباروری زوج‌ها اشاره کرد.

مردان طی تاریخی بسیار طولانی در تمام جهان «مبنا»ی سیاست، قانون، تحقیق، اقتصاد و حتی هنر بوده‌اند. کلاویه‌های پیانو برای دستان یک مرد طراحی شده و از ۱۲ پیانیست مشهور فقط سه نفر زن بودند.

بحث تجرد و ازدواج صرفا در گروی محرومیت و اشتغال نیست و متغیرهایی مانند فرهنگ عمومی و خانوادگی و سبک‌های زندگی در کنار نسبت زنان به مردان که طی دهه‌ها ناشی از رویدادهایی مانند جنگ بوده اهمیت فراوانی می‌یابد.