اجاره‌نشین‌ها در دهه۸۰ تنها ۲۸درصد از هزینه‌های زندگی‌شان را صرف مسکن می‌کردند. از ابتدای دهه۹۰ این فاکتور، بزرگ و بزرگ‌تر شد.

وضعیت دخل و خرج خانوارهای ایرانی موضوعی است که مرکز مناقشات متعددی قرار گرفته است.

دولت و رقبایش بیش از همیشه اصرار دارند که در رسانه‌هایشان با آمار و اعداد و تحلیل نظر مخاطبان را به خود جلب کنند؛ دولتی‌ها می‌گویند اوضاع بهتر شده و می‌شود و رقبا مدعی‌اند سیاست‌های دولت معیشت مردم را با فشارهایی بی‌سابقه روبرو کرده است.

هتل برای ما نماد جایی است که در آن از کار کردن معافی و می‌توانی پایت را روی آن یکی پا بیندازی و ریلکس کنی.   اقامت در هتل و بهره‌‌مندی از امکانات رفاهی را هر از گاهی در مسافرت‌ها تجربه می‌کنیم، اما جالب اینجا است که بدانیم عده‌ای در «هتل» زندگی می‌کنند، آن هم

یکی از ساده‌ترین تعاریف از طبقه متوسط اقشاری است که قادر به تامین اولویت‌های اولیه زندگی یعنی خوراک و پوشاک و سرپناه بوده و به منابعی برای اولویت‌های ثانویه در زمینه آموزش، تفریحات، برنامه‌ریزی برای آتیه خود و فرزندان دسترسی دارند.   در توصیفی از طبقه متوسط در جامعه ایرانی گفته می‌شود در ادوار مختلف

مرد جوانی که برای اهداء کلیه به پزشک مراجعه کرده بود تعریف می‌کرد که سال‌ها یک تنه نان‌آور خانواده‌ای پرجمعیت بوده‌ است. مشاغل خوب و پر‌درآمدی داشته اما حالا نه خانه‌ای دارد و نه پس‌اندازی. قوانین نانوشته‌‌ی خانوادگی او را واداشته تا هزینه‌ی افرادی را بپردازد که به ندرت بر سر شغل و کار خود