«داریوش مهرجویی» فلسفه می‌دانست و لذا سینمای متکی بر اندیشه‌‌های منحصر به فرد خودش را تولید کرد. از این رو است که «هنر» او عصاره‌ زیباییِ دردناک زیستِ انسان است. فیلم‌های مهرجویی، با سویه‌های مختلف اجتماعی- فلسفی ارزش چندبار دیدن را دارند.

از میان نسل طلایی فیلم‌سازان چند دهه اخیر در سال‌های اخیر کیارستمی، پوراحمد و مهرجویی را از دست داده‌ایم؛ همه را با مرگی غیرمعمول.