اسراری درباره زنانی که طلاق می‌گیرند؛ ۱۰ موردی که حتما باید دانست

معاون وزارت ورزش و جوانان اظهار داشته استان‌های سمنان، البرز و تهران در رتبه اول تا سوم طلاق قرار دارند. همین خبر بهانه‌ای شد برای بیان چند نکته کوتاه در مواجهه با بانویی که طلاق گرفته است.

اول: آمار طلاق یک آمار صرفا منفی نیست. شبیه آمار کشته‌شدگان در جنگ و تصادف و کرونا نیست که هر‌چه پایین‌تر باشد حتما بهتر است. همان‌طور که زندگی زناشوییِ طولانی نشان موفقیت و آماری پیروزمندانه نیست. کافی ا‌ست به زوج‌هایی نگاه کنید که دهه‌ها با درد و رنج و محروم از ابتدایی‌ترین حقوق انسانی کنار هم مانده‌اند تا مهر طلاق بر پیشانی خانواده نخورد. آیا این افتخارآفرین است؟

دوم: حس کنجکاوی خود را کنترل کنید. هیچ دلیلی وجود ندارد که از «علت طلاق» بپرسیم و منتظر باشیم تا با فجایع عجیب و غریب زندگی دیگری سرگرم شویم. دلایل طلاق را نمی‌توان مثل دلایل انقراض یک سلسله لیست کرد. رابطه‌ی لحظه به لحظه‌ی دو نفره پیچیده‌تر از این حرف‌ها است.

سوم: دوره‌ی جدا شدن تنها به دلیل داشتن همسران معتاد و اسکیزوفرن و کتک زن و خرجی نده خیلی وقت است که تمام شده. همین که زوجی باعث رشد و خوشحالی و آرامش هم نباشند، همین که از زندگی دو نفره فقط یک تکه کاغذ امضا شده در کمد باقی مانده باشد، همین که یک غریبه از جهانی بیگانه را دیگر نتوانی تحمل کنی، جدا نشدن جنایت است در حق جانی که خدا به تو بخشیده است.

چهارم: زنی که طلاق گرفته، به قدر کافی زخم دارد. اگر در ارتباط با او و آینده‌‌اش جدی نیستید، زخم تازه نشوید. باور کنید او اصلا مورد مناسبی برای  بازی گرفتن احساسات و بعد ناپدید شدن نیست. فریبکاری نکنید و هدف رابطه‌هایتان را از ابتدا شفاف اعلام کنید.

پنجم: کسی که جدا شده یک هیولای ترسناک نیست. یک جنس دست دوم نیست. یک کالای معیوب و ناقص نیست. فقط دختر/پسری‌ است که در برهه‌ای از زمان با دانش و عقل و تجربه‌ی آن روز و گاه بنا به ملاحظاتی؛ تصمیم به ازدواجی گرفته که از قضا مناسبش نبوده است. حالا چه بسا نسبت به قبل آگاه‌تر و مجرب‌تر باشد.

بر زندگی و رخت و لباس و راه رفتن و حرف زدن و آرایش کردنش تمرکز نکنید تا عیب‌هایی موجه برای طلاق کشف کنید.

ششم: طلاق به خودی خود شکست نیست. حتی در بسیاری موارد بیانی از رشد‌یافتگی، احترام به خود، قدرت و اعتماد به نفس فردی ا‌ست که با وجود فشارهای اجتماعی، از شرایط سمی خارج شده است.

انسانی که تن به افسردگی نداده و در حال جنگیدن برای زندگی است، شایسته‌ی احترام است. او قهرمان زندگی کوچک خودش است که نخواسته با ترس‌هایش به زندگی ادامه بدهد.

هفتم:  مردان عزیز متاهل! تا زمانی‌که خانمی از شما درخواست کمک نکرده لطفا کنار بمانید و در نقش قهرمان ظهور نکنید. حداقل در جامعه‌ی فعلی ما کمک و توجه کوچک و بی‌مورد شما، در محل کار باشد یا سوپری، در آسانسور باشد یا فضای مجازی بیشتر از آنکه دلگرم کننده باشد، سبب دردسر است.

هشتم:  «همین کارا رو کردی طلاقت داد.»

اولا در بسیاری موارد درخواست طلاق از سمت زنان است. ثانیا از این بازی‌ تحقیر روانی و کنترل بانویی که جدا شده است، دست بردارید. او در هر سن و سالی که باشد حق دارد شیک بپوشد، زیبایی را آن‌گونه که خودش از آن لذت می‌برد لمس کند، سفر برود، با دوستانش معاشرت کند، تولد و مهمانی بگیرد، باشگاه برود، کار کند؛ اگر کمکی به او که یک تنه مقابل جهان ایستاده نمی‌کنیم، کمترین کار این است که سرمان را از زندگی‌اش بیرون بکشیم.

نهم:  دوره‌ی ازدواج نابرابر به بهانه اینکه «تو دیگه بخت اولت نیست» و «کی دیگه تو رو می‌گیره» گذشته است. قبل از دست به خیر شدن و معرفی گزینه‌های ازدواجی،  بهتر است حداقل یک شناخت نسبی از شان، شخصیت، علایق و معیارهای طرف مقابل داشته باشیم.‌

دهم: به عقیده نگارنده راه طلاق باید سهل شود، تا آدم‌هایی که کنار هم احساس خوشبختی نمی‌کنند بیهوده یکدیگر را زجر ندهند و زندگی خودشان و فرزندانشان را در محیطی مسموم، که سرمنشا انواع آسیب‌های روانی‌ است نفرسایند.