شکنجه جمعی با قطرات آب

یکی از پیچیده‌ترین موارد شکنجه در قرون وسطی، شکنجه با قطره‌ی آب بود. فرد را در یک حفره دو متری در خاک فرومی‌کردند به‌نحوی که نتواند حتی انگشتان خود را حرکت دهد. سر قربانی از زمین بیرون می‌ماند و یک کوزه‌ی آب از ارتفاع یک متری بی‌وقفه بر سرش چکه می‌کرد. در مدت کوتاهی فرد تصور می‌کرد که مغزش شروع به انقباض کرده است. حتی یک انسان کاملاً سالم هم در کمتر از یک روز دیوانه می‌شد و تن به تسلیم و پذیرش همه‌چیز می‌داد.

این روزها فکر می‌کنم، زندگی‌مان شبیه شکنجه زیر قطرات خونسرد آب شده است. سرت را هر طرف بچرخانی قطره‌ای می‌چکد.

خبر خودکشی معلم‌ها و اعتراضاتی که برای کمتر کسی اهمیت دارد، قطرات خورنده‌ی آب‌اند.

قطره سوزنده‌ی آب است تماشای کاهش سطح دغدغه‌ی مردمی که برای استقلال و آزادی خون دادند و حالا نگران قیمت برنج و سیب‌زمینی هستند.

قطره آب است ادبیات سخیف وکوته‌فکرانه برخی که مدیریت و کشورداری را تا سر حد برداشتن درِ قابلمه‌ برای گرسنه‌ها پوک کرده‌اند.

قطره‌ی آب است تصادفات زنجیره‌ای و به یغما رفتن جان‌ها و آرزوهای این مردم و بعد گوش داد به وقاحت بی‌پایان خودروسازان.

قطره‌ی آب است صدا و سیما وقتی از برکناری مسوولان کشور کفار می‌گوید که به خاطر یک  «دروغ کوچک» یا یک تخلف از قانون پای میز محاکمه کشانده شده‌اند و از کار برکنار.

حتی خبر استعفای شینزو آبه (نخست وزیر سابق ژاپن) قطره‌ی آب است وقتی اعلام می‌کند نگران است بیماری در تصمیماتش اثر بگذارد؛ اما مهم‌ترین تصمیمات مملکت ما را افرادی می‌گیرند که کلکسیون بیماری‌‍ند.

ترافیک، آلودگی هوا، قوانین هزار رنگ اداری، مدرسه رفتن، قدم زدن در پیاده‌رو، رانندگی، زمستان و تابستان، اصلا تغییر فصل‌ها یا حتی عاشق شدن در این مملکت، قطرات اسیدی آب‌اند با احتمال قطعی دیوانگی.

ما در حال گذراندن یک شکنجه‌ی جمعی هستیم. در حال استهلاک مدام، دیوانگی مدام، آلودگی مدام در همه ابعاد و دست‌هایمان بسته است. ضربات بی‌وقفه بر مغزمان فرود می‌آید و روح‌مان را فلج می‌کند. کاش با هم مدارا‌ کنیم. کاش مهربان باشیم. حتی به قدر یک پیام، یک لبخند.