فتنه‌گرانی که حصر نمی‌شناسند!

اعلام روز دوشنبه پنجم اردیبهشت‌ماه خبرگزاری قوه قضاییه تایید کرد که بخش مهمی از محدودیت‌های پیش روی نامزدهای معترض انتخابات جنجالی ۸۸ پایان یافته است.

چند روز پیش از خبر خبرگزاری «میزان» درباره رفع موانع فیزیکی مقابل کوچه اختر محل سکونت «میرحسین موسوی»، تصاویر «مهدی کروبی» در خانه «غلامحسین کرباسچی» نشان داد که حصر او همچون سال‌های اخیر چندان جدی نیست.

خبرگزاری میزان در توضیح این خبر آورده که اصل مراقبت از موسوی هنوز ادامه دارد و موانع فیزیکی به منظور تسهیل رفت و آمد همسایگان بوده است.

به گزارش ایران مامن، واکنش‌ها به این خبر متفاوت بود. «بی بی سی» در گزارشش به پیشینه حصر اشاره کرد و نوشت: این سه نفر (موسوی و همسرش زهرا رهنورد بعلاوه کروبی) بدون حکم و تشریفات قضایی و به گفته فرمانده وقت نیروی انتظامی با نظر شخصی رهبر ایران به حصر خانگی رفتند.

در مقابل تیتر ایرنا که نوشت «کوچه اختر باز شد؛ شعاری که روحانی داد و رئیسی عمل کرد»، «جواد امام» مدیرعامل «بنیاد باران» یکی از تشکل‌های اصلاح‌طلب اظهار داشت برداشتن محدودیت فیزیکی به معنای رفع حصر نیست و اتفاق خاصی رخ نداده است.

با گذشت ۱۳ سال از انتخابات سال ۸۸ که به تمدید ریاست جمهوری «محمود احمدی نژاد» منتهی شد، همچنان از موسوی و کروبی در کنار چهره‌ای چون «سیدمحمد خاتمی» به عنوان سران فتنه یاد می‌شود.

در تاریخ معاصر ایران یکی از اولین و برجسته‌ترین کاربردهای مفهوم فتنه، طغیان بابی‌ها (طرفداران سیدعلی محمد باب ۱۲۲۹-۱۱۹۸) بود که به دست امیرکبیر سرکوب شد.

در باب این فتنه در منابع تاریخی آمده است: ماجرای جدال امیر کبیر با بابیت از آنجا آغاز شد که بابیان در اواخر دوران محمدشاه در مناظره‌های علمی عاجز ماندند، دست به فتنه انگیزی زدند و به قتل عام مسلمانان در شهرهای زنجان و تبریز و یزد و روستاهای مازندران پرداختند که از جمله وقایع دردناک بود و در این هنگام امیرکبیر، اقدام به سرکوب بابیان کرد که فرقه ای ساخته و دست پرورده استعمار بریتانیا بود.

و اما با گذشت سال‌ها از وقایع سال ۸۸ که فضای سیاسی کشور دگرگون شده و بسیاری از چهره‌ها و تشکل‌های سیاسی حذف شده‌اند، لزوم بازتعریف مفهوم «فتنه» بیش از پیش ضروری به نظر می‌رسد.

در حالی که ۱۳ سال پیش تصور می‌شد شعار معترضان به نتایج انتخابات و «لشکرکشی خیابانی» نامزدهای معترض تهدیدی جدی را متوجه نظام می‌سازد، اکنون بیش از هر زمان دیگری فساد مخصوصا از نوعی سیستمی آن مترادف فتنه قرار می‌گیرد.

در ۲۴ ساعتی که اخبار رفع حصر منتشر شد، اعتصاب کارکنان نفت و پتروشیمی، برخورد با فعالان صنفی حقوق معلمان، اعتراض کارکنان بهزیستی و … به وقوع پیوست. نکته‌ای که در اکثر تجمعات اعتراضی به چشم می‌خورد اشاره به مصداق‌های عینی فساد در کنار ناکارآمدی به موازات مطالبات معیشتی است.

در حالی که هنوز پرونده پتروشیمی میانکاله باز است و رسانه‌های از حاشیه امن ابربدهکاران پشت پرده این پرونده می‌نویسند، ماجرای رئیس فدراسیون فوتبال و ریخت و پاش‌های میلیاردی او پربازتاب شده است. در همین حال رئیس سابق حتی حاضر به حضور در کمیته اخلاق برای پاسخگویی در این ارتباط نشده است.

وضعیتی که پیش روی بسیاری از مردم به انگاره آنان در مورد فساد شکل داده این است که ابرفاسدها حاشیه امنی دارند و پیوندی عمیق با سیاسیون برقرار ساخته اند و سلاطینی که با آنان برخورد قضایی صورت می‌گیرد خرده‌پاهایی هستند که پیش روی فاسدان اصلی قربانی می‌شوند؛ انگاره‌ای که در بزنگاه‌های پرخطر خود را نشان می‌دهد و مصداق واقعی فتنه به شمار می‌آید.