بعد از متروپل صدا و سیما هم فتیله را پایین کشید اما …

با افزایش تعداد قربانیانی که هر روز از زیر آوار برج‌های دوقلوی متروپل بیرون می‌آیند و تشدید اعتراضات و تجمعات مردم در شهرهای خوزستان به خصوص آبادان، صدا و سیما مجبور شد از وضعیتی که به گفته رئیسش قرار بود اخبار متروپل را پوشش ندهند و به اصطلاح وی «بس کنند» خارج شود.

در برنامه شامگاه هشتم خرداد «ثریا» شبکه یک سیما، بخشی از دیدگاه‌ها و مطالبات مربوط به متروپل منعکس شد و عوامل ثریا کوشیدند کاسه آبی بر خشم معترضان بپاشدند.

این در حالی است که طی هفته‌های گذشته حمایت تمام قد صدا و سیما از جراحی اقتصادی دولت، توجیه گرانی‌های افسارگسیخته و سنگ تمام این رسانه برای «سلام فرمانده» واکنش‌های منفی بسیاری را برانگیخته بود.

در این فضا به نظر می‌رسد صدا و سیما تا حدی فتیله این هواداری‌های خود را پایین کشیده و می‌کوشد حداقلی از همدردی با مردم آبادان و سایر عزاداران متروپل را به نمایش بگذارد.

این در حالی است که هنوز برخی چهره‌های «سوپر انقلابی» با همان تب و تاب قبلی در باد سلام فرمانده خوابیده اند. «بشیر حسینی» مدرس ارتباطات در گفت‌وگویی تلویزیونی در این باره از لشکرکشی خیابانی سخن گفته و اظهار داشته مردم پای کار آمدند برای این که در ورزشگاه آزادی خون از دماغ بچه ای نیاید؛ مردم گوسفند نذر کردند و آمده بودند اشک می ریختند و حاجت می گرفتند.

«کوثر شیخ نجدی» نویسنده و کارشناس مسائل آموزشی در واکنش به این اظهارات می‌نویسد: پیامبر (ص) فرمودند: «راه یافتن  شرک و نفاق به قلب انسان مانند راه رفتن مورچه‌ای بر سنگی در تاریکی است.» و شما باید بهتر از من بدانید که مراد از شرک، شرک در توحید نیست. انسان گاه چنان به ایمان خود غره است که از تعقل و تامل پیرامون نیاتش غافل می‌شود.

اگر خداوند «اللهم أنت الحق و قولک الحق و وعدک الحق» است پس هرآنچه میان شما و حق فاصله بیاندازد شرک است. چه جهل و تعصب و نفی عقلانیت، چه ترس از حفظ مقام و یا هر کسی که چنان مسخ‌تان کند که چشم بسته بله قربانش را بگوئید.

به زنی نگاه کنید که بی‌ترس و تردید از میان لشکر تا به دندان مسلح عبور می‌کند و رجز می‌خواند. آخر حقیقت به لشکر‌کشی نیاز ندارد. چنانچه حسین(ع) بدون لشکر حق بود و حق ماند و ملاک حق شد و فریاد زد: «ای مردم! اگر دین ندارید لااقل آزاده باشید». انسانیت و آزادگی آخرین مرز‌‌های میان حق و شرک‌‌اند.

آیا اساس آزادگی این نیست که بر دیگری ظلم نکنی؟ آیا انسانیت است که به وقت له شدن هم‌وطنت زیر آوار، به دنبال یارکشی‌های سیاسی باشی؟

آیا دین است، ستم بر مردمی که خط مقدم جنگ بودند و اکنون نیز سال ها است زیر بار تبعیض و تحریم، میان مرگ و زندگی، دست و پا می‌زنند؟

آیا حق است نپرداختن به علل اصلی چنین فجایعی و چشم بستن بر فساد ساختاری‌ای که در تار و پود دستگاه سیاسی و اداری رخنه کرده؟  آیا این رفتارها و سخنان، آزاد‌منشانه و خالی از خشم و کینه و صف‌بندی سیاسی است؟

آیا تا به حال فکر کرده‌اید سیاهی لشکر یزید را انسان‌های ترسو یا نادانی تشکیل داده بودند که اتفاقا به زعم خودشان سمت حق ایستاده بودند؟ به مرز‌های نازک میان حق و شرک بیاندیش؛ به مسببین یک رنج بشری که دارد نسل به نسل منتقل می‌شود فکر کن و بر جنازه‌ی همه کودکانی که در آبادان زنده به گور شدند و استعدادشان هرگز کشف نشد مویه کن.