خط و نشان نسل‌های نافرمان

با گذشت یک هفته از تجمع پسر و دخترهای نوجوان شیرازی در بلوار چمران این شهر، همچنان اظهارنظرها در این باره ادامه دارد.

«محمد جعفر منتظری» دادستان کل کشور اظهار داشته از این دختران نوجوان در قالب تجمع سوءاستفاده شده بود و برای نظام جمهوری اسلامی ایران با تعداد زیادی شهید و سرمایه‌گذاری‌های فرهنگی زیبنده نیست که چنین اتفاقاتی را شاهد باشیم. برخی مأموریت در خارج از کشور مانند آمریکا و استکبار دارند تا چنین اقداماتی را انجام دهند و بابت این مسئله پول دریافت می‌کنند.

همزمان، «آذر منصوری» دبیر کل حزب اتحاد ملت در یادداشتی در روزنامه «اعتماد» نوشته است: همچنان رویکرد غالب در ذهن متولیان امور، «پاک کردن صورت‌مساله» و تکیه بر آدرس‌های غلطی است که به ادامه همان برخوردهای سلبی و قهری می‌انجامد. پیشنهاد مشخص و مکرر من در مورد پوشش اجباری این است برخوردهای سلبی و قهری در مواجهه با پوشش زنان و دختران ایران کنار گذاشته شود و متولیان بپذیرند که هر نوع مداخله حکومتی در این مورد چه از نوع کشف حجاب رضاخانی باشد و چه حجاب اجباری پس از انقلاب ۵۷، با مقاومت زنان ایران مواجه خواهد شد و شکاف‌ها و دوقطبی‌ها را شدت خواهد بخشید.

در ادامه واکنش‌ها و پس از راهپیمایی مخالفان بی‌حجابی، مدیریت حوزه علمیه فارس، خواستار برخورد با عوامل این هنجارشکنی شده و مردم را به شرکت در پویش «نه به گناه» دعوت کرده است.

این در حالی است که بسیاری این رخداد را از زاویه «هنجارشکنی» نمی‌بینند به عنوان مثال «شرق» در یادداشتی نوشته نوجوانان شیرازی دنبال مقابله با حجاب نبودند؛ سبک زندگی شان همین است.

در این باره دکتر «کوثر شیخ نجدی» نویسنده و کارشناس مسائل آموزشی در مطلبی با عنوان «دخترانِ دختران دهه ۶۰» از زاویه‌ای متفاوت و بینانسلی به رخداد پرداخته و نوشته است: دختر بچه بودم و عاشق لاک ناخن؛ مادرم نمی‌خرید هنوز که هنوز است نمی‌دانم فلسفه‌اش چه بود. یک روز دختر عمویم یک لاک صورتی خوش‌رنگ به من هدیه کرد که تا امروز یکی از زیباترین هدیه‌هایی‌ست که گرفته‌ام. لاک می‌زدم و مادرم اخم می‌کرد، چند وقت بعد هم لاک مذکور به طرز معجزه‌آسایی برای همیشه غیب شد.

هجده ساله بودم، برای استخدام رفته بودم گزینش، زن، هزار سوال ریز و درشت پرسید که برای یکی مثل من بچه‌بازی بود. با چادر و مقنعه و ساق دست و صورت بی‌آرایش، جلو‌یش نشسته بودم و بهتر از خودش جوابها را می‌دانستم. دست آخر گفت: «ببینم تو چرا ناخن‌هایت بلند است؟ مرد نامحرم ببیند حکم فلان کار را دارد.» چیزی نگفتم و استخدام شدم.

با اولین حقوقم چند رنگ لاک خریدم، اما جرات زدن‌شان را نداشتم. بعدتر که مادر شدم، ناخن‌ کاشتم و لاک قرمز هم زدم. و بعدترش برای دخترم یک عالمه لاک خریدم و حتی اجازه دادم به ناخن عروسک‌هایش هم لاک بزند. من یک مادر دهه شصتی هستم و امروز می‌دانم که هر میلی را پس بزنی، هیولاوار به سمت تو برمی‌گردد و تسخیرت می‌کند.

حالا بسیاری از دخترانی که پوشیدن جوراب سفید برایشان تابو بود یا پسرانی که به راحتی و بدون اعتراضی در مدارس وسط سرشان چهارراه باز می‌شد، خود دختران و پسرانی دارند که برای سیاست‌گذاران کنترل‌ناپذیر به چشم می‌آیند.

نسل جدید در دنیاهای موازی دارند زندگی طبیعی و عادی‌شان را می‌کنند و به فرمایشات چندان وقعی نمی‌گذارند. حتی اینکه دیده و درک نمی‌شوند و به رسمیت شناخته نمی‌شوند هم برایشان مهم نیست. نکته مهم اینکه این نسل، متمردانه طالب تجربه است. پس هر چه زودتر این نسل را قبول کنید و در درک او بکوشید احتمال اینکه بتوانید همراهی همدلانه‌ای داشته باشید، بیشتر خواهد شد.