سینمای جهان و پیش‌پرده‌ای از پشت صحنه

سینما اگرچه در دنیا غالبا به عنوان یک ابزار هنری و سرگرمی شناخته می‌شود اما به طور ویژه از سوی حکومت‌های مختلف به عنوان ابزاری سیاسی و ایدئولوژیک به کار رفته و می‌رود؛ ابزاری که کارکرد آن این روزها خصوصا در ملت‌سازی و فرهنگ‌سازی نیز به کمک ایجاد توسعه و پیشرفت در کشورهای مختلف می‌آید.

در این باره باید گفت یکی از قوانین عجیب حاکم بر سینمای هالیوود الزام نشان دادن پرچم ایالات متحده آمریکا در تمامی فیلم‌ها است؛ موضوعی که شاید باورکردنی نباشد اما قابل اثبات است و حتی در لباس قهرمان‌های تخیلی فیلم‌های آمریکایی هم نمود دارد.

سینمای هند نیز دستورالعمل‌هایی برای خود صادر کرده است. شاید یکی از ماموریت‌هایی که این سینما دارد مقابله با افکار خرافی و اختلافات قومی در کشور هزار فرقه و هفتاد و دو ملت باشد. اگر ویژگی اغراق‌گونه این محصولات بالیوود را فاکتور بگیریم و از کشتن عناصر بد داستان با موز بگذریم، نمود ماموریت خرافه‌ستیزی را در فیلم‌هایی مانند «توالت؛ یک داستان عاشقانه» به خوبی می‌بینیم.

به هر شکل سینمای دوم جهان از لحاظ مخاطب و تولید، برای پیشرفت این کشور برنامه‌های متعددی برای ترغیب ملی‌گرایی و کار و تلاش و صداقت و خصائصی از این دست دارد که از ویژگی‌های بارز فیلم‌های نمره الف سینمای هند به شمار می‌آید.

سینمای چین از نوع هنگ کنگی و … نیز علاوه بر ترویج ورزش‌های رزمی که خاستگاه آن‌ها کشور چشم بادامی‌ها بوده، معانی مهمی از مقابله با فساد و فرهنگ‌مداری و ارج نهادن تاریخ یک ملت را در خود آشکارا ترویج می‌کند.

سینما و سریال‌سازی کره‌ای‌ها نیز هم یک تجارت است هم یک الگوی تاریخ‌سازی و شخصیت‌سازی برای کشوری که به اندازه یک ایالت کوچک چین هم وسعت ندارد.

سینمای هر کشوری با برنامه جهت فرهنگسازی درست و یکپارچه در راه برخی آرمان‌های ملی و میهنی و در راستای اهدافی مانند توسعه آثار مختلفی تولید می‌کند. در این میان باید پرسید سینمای ایران که دوره‌های مختلفی را طی کرده دنبال‌کننده چه آرمان و برنامه‌ای برای پیشرفت و فرهنگ‌سازی است؟