سطل ماستی که خوابش را هم نمی‌دید سیاسی شود

نتیجه «آتش‌به‌اختیاری» و «نبود جامعه مدنی» شرایطی است که به آن می‌گویند «هرج‌ومرج»؛ یعنی تیپ ارزشی راه بیافتی دنبال دختر مردم و سطل ماست روی سرش بریزی و حس کنی جهاد کرده‌ای! یعنی تولد قشری که حتی حاکمیت و قاطبه ارزشی‌ها هم آن‌ها را گردن نمی‌گیرند.

به نقطه‌‌ی بحرانیِ بی‌اعتبار شدن قانون رسیده‌ایم و این یعنی سراشیبی فروپاشی اجتماعی. در این فضا است که گروهی جلوی راه استاندار را در استان شمالی می‌گیرند و می‌گویند اگر مطابق هنجارها و ارزش‌های مدنظر ما عمل نکنی، خودمان دست به کار می‌شویم.

در جریان سطل ماستِ ضدبی‌حجابی نظر حاکمیت و مدافعان حجاب این است که آن دو زن ماست‌برسر قانون این مملکت را رعایت نکرده‌اند اما واقعیت این است که قوانین موجود درباره حجاب (و…) برخواسته از رای و نظر اکثریت نیستند، پس ضمانت اجرایی و پشتوانه‌ی مردمی ندارند. مردم این قوانین را در راستای نفع زندگی اجتماعی خود فهم نمی‌کنند و لزومی به اجرای آن نمی‌بینند؛ قوانینی لغزنده که قابلیت تعبیر و تفسیر و اعمال سلیقه داشته‌اند چه بخواهیم چه نخواهیم برای بسیاری اکنون به کلی بی‌اعتبارند.

آن سوی دیگر این «دیگ در هم جوش»، حضرات تریبون‌داری نشسته‌اند که همین نوع خشونت و بی‌قانونی را علیه بخش بزرگی از زنان جامعه تبلیغ می‌کنند و یک عده آتش به اختیار تولید کرده‌اند که به خود اجازه می‌دهند به جای ساختارهای حکومتی، فرد به فرد، و اسیدی و ماستی، قانون را اعمال سلیقه کنند! هرج و مرج از این بزرگتر؟

نمی‌دانیم نرمش قوانین است یا لغزش شرعیات که امروز حکومت دست زنان ضعیف‌الحجاب را هم می‌بوسد؛ آنها که «مهسا امینی»شان را بردند تا ارشاد کنند ولی جنازه‌اش را پس آوردند، حالا از جرگه بی‌حجاب‌ها خارجند و خودی حساب می‌شوند. و پرسش اینکه اگر شرع و قانون می‌توانند انعطاف داشته باشند، پس این‌همه غوغا و کشمکش برای چیست؟

واقعا چه اتفاق دیگری باید بیافتد که طیفی متوجه شوند زورآزمایی مردم با مردم نتیجه‌ای جز تباهی جمعی در پی‌نخواهد داشت؟ گاهی فکر می‌کنم دستی در کار است که تعمدا در تحمیق برخی تریبون‌داران می‌کوشد تا قشر آتش به اختیار را به سمت رفتارهای خطرناک تهییج کنند و ناگفته پیداست که طرف مقابل چنانکه افتاد و دانید بیکار نمی‌نشیند و هر زدی، خوردی دارد؛ و مگر معنای«قانون جنگل» جز این است که هرکس از راه رسید بتواند راه و زندگی دیگری را سد کند؟

کاش دست کم سمت دیگر هوشمند باشد و به این بازی دو سر باخت تن ندهد. کاش آنقدر که نگران ایمان و جهان بعد از مرگ هموطن خود هستید نگران کرامت و روزهای حیات و جوانی او هم باشید. کاش بفهمید هموطن شما دشمن شما نیست، خواهر شماست، دختر شماست، هم‌ریشه و هم‌پیمان و هم‌خانه‌ی شماست. زندگی کنید و بگذارید دیگران هم به سبک و باور خودشان زندگی کنند.