پدیده «آشنا داری؟» و فساد وراث تمدن چندهزارساله

• در صف انتظار ویزیت متخصص در بیمارستان قلب امیرآباد نشستم. بیماران یکی پس از دیگری تریاژ و به اتاق نوار قلب هدایت می‌شدند، یکی روی ویلچر و دیگری در حالی که به‌سختی نفس می‌کشید، روی برانکارد وارد اورژانس می‌شد.

یادم رفت برای چه مراجعه کرده‌ام، بس که بیمار رنگارنگ و همراهان جورواجور از کرد و لر و بلوچ دیدم.

بیماران و همراهانشان را نگاه می‌کردم. متوجه گفت‌وگوی همراه یک بیمار با یکی از پرسنل بیمارستان شدم. می‌گفت: حاجی ببین آشنا داری نوبت را جلو بیاندازد؟… کارمند بیمارستان هم گفت: درستش می‌کنم نگران نباش…

پدیده «آشنا داری؟» حالا به یک رویه در جامعه ایران تبدیل شده است؛ جامعه‌ای که خود را وارث تمدن چند هزار ساله می‌داند. این فرهنگ ناپسند به شکلی عادی شده که کسی باور ندارد این هم نوعی دزدی است. البته که این جمله فقط محدود به همراهان بیمار نیست و دکتر و وکیل و استاد و شیخ و شاب و… بسیار از آن استفاده می‌کنند؛ به عبارتی این جماعت مدعی، همه جا به دنبال یک عنصر فاسد می‌گردند تا با پارتی‌بازی، کارشان را راه اندازد.

از نگاه من، چنین فردی فکر می‌کند که کار خیر و گره‌گشایی می‌کند در حالی که این عمل دزدی بارز است و آنچه به سرقت می‌رود، «حقوق دیگران» است؛ همان معنایی که مدت‌ها است در سرازیری زوال افتاده و احترام به آن نادیده گرفته می‌شود.

از نظر من، چنین فردی حق ندارد از انسانیت و عدالت و اخلاق و وجدان و تمدن سخن براند؛ کسی که حق مردم مفلوک و بیچاره‌ای را به این دلیل که پارتی و آشنا ندارند، ضایع می‌کند، خود مبتلا به فساد است و حق شکایت از رواج آن را چه در صدر و چه در ذیل جامعه را ندارد.