او یک پزشک نبود!

یکی از مشکلات جامعه ما و بسیاری دیگر از جوامع آن است که نه تنها با یک معضل، ناهنجاری، قانون‌شکنی و…  برخورد نمی‌شود، بلکه موارد یاد شده به یک عادت و عرفی تبدیل می شود که می‌تواند هیمنه قانون را در هم‌شکند؛ موضوعی که خود باعث فشار روانی برای برخی می‌شود.

به عنوان مثال وقتی شما در یک مطب به خاطر نداشتن دستگاه کارتخوان یک پزشک و در واقع فرار مالیاتی او اعتراض می‌کنید، حاضران به گونه ای نگاه می‌کنند که گویی کار عجیبی از شما سرزده در حالی که در بسیاری از کشورها، همین تخلف حتی به زندانی شدن فردی منجر می شود که از پرداخت مالیات فرار کرده است.

با وجود این که در کشور ما به صورت گسترده به این موضوع پرداخته شده اما در عمل شاهدیم هیچ اتفاقی در برخورد با این تخلف صورت نمی‌گیرد به همین دلیل است که می‌بینیم صنوف دیگر نیز همین مسیر را برای فرار مالیاتی بر می‌گزینند.

سال‌ها به دلیل تشخیص آلرژی و آسم تحت نظر پزشکی معروف به پدر علم نوین ریه؛ از متخصصان بنام داخلی و فوق تخصص ریه بودم و داروهای مختلف از قرص و اسپری استفاده می‌کردم.  وابستگی به این داروها تا جایی بود که اگر آن‌ها را بخصوص اسپری را در منزل جا می‌گذاشتم، برگشته و آن را بر می‌داشتم، چون بر اثر القائات همین متخصص، تصور می کردم نرسیدن به موقع این اسپری که حاوی مقادیر زیادی کورتون است، باعث تنگی نفس و خفگی خواهد شد .

حدود ۲۰ سال از ویزیت من نزد این متخصص گذشته بود که به دلیل پاندمی کرونا که برخی آن را فریب قرن می‌خوانند از کارمندان خواستند اگر مبتلا به بیماری زمینه‌ای هستند، با ارائه مدرک و مهر پزشک، دورکاری کنند.

نزد آن متخصص شهیر ریه رفتم و داستان بخشنامه محل کارم را شرح دادم و خواستم که تایید کند آلرژی دارم . برای یک خط نوشته، مرا فرستاد اتاق کناری مطب و گفت برو پیش فلانی. رفتم پیش فلانی، فلانی گفت ۵۵۰ هزار تومان پرداخت کنید تا یک آزمایش مخصوص از شما بگیرم.

سوال کردم : چه آزمایش مخصوصی؟

گفت: آزمایش آلرژی تا ببینیم آلرژی دارید یا نه.

گفتم: ۲۰ سال است داروهای آلرژی و آسم مصرف می‌کنم. تازه حالا باید آزمایش بدهم تا ثابت شود آلرژی دارم یا نه ؟

بگذریم، نامه را داد و من هم آن را به محل کارم تحویل دادم. هرچند به بهانه‌های مختلف مرا دور کار نکردند اما این بازی و اقدام غیرحرفه‌ای باعث شد از آن روز به بعد دیگر نه خودم به او مراجعه کنم و نه به کسی پیشنهاد کنم نزد او رود.

او پزشک نبود بلکه کاسبی بود که با تشخیص‌های غیرواقعی و داروهای غیرضروری و بعضا مضر بیماران را سال‌ها معطل می‌کرد با این بهانه که شما به فلان بیماری تنفسی و بهمان ناراحتی خطرناک مبتلا هستید تا آن‌ها به مشتریان پر و پا قرصی بدل شوند که از چکاپ های دوره‌ای غافل نشوند و از این راه بتواند کلینیک محل به اصطلاح خدمتش را سرپا نگه دارد و با پول آزمایش‌ها، اسپیرومتری و تصویربرداری های وقت و بی‌وقت، فاکتورهایش را پرداخت کند.

به امید روزی که همه پزشکان این مرز و بوم با احساس مسئولیت در مقابل بیماران و تعهد به وظیفه خود که همان سلامت جامعه است، خدمت کنند و برای خالی کردن جیب بیمارانی که هم درد جسم دارند و هم درد نان، کیسه ندوزند.

* نوشتارهای ستون مداد مشکی صرفا دربردارنده نظرات نویسنده است و به واسطه تنوع آرا و دیدگاه‌ها انتشار می‌یابد.