درباره سیلی که پربازدید شد

در خبرها تصویر مردی از شهر سوسنگرد را می‌بینم که به صورت زنی از کادر درمان سیلی می‌زند. چرا؟ چون در زمانی‌که او دلش می‌خواسته از بیمارش ct نگرفته‌اند. کامنت‌های زیر پست‌های مربوطه وحشتناک بود و نشان داد افراد و اقوام زیادی به بهانه‌ی حمایت از بیمار یا قصور و بدرفتاری کادر درمان از این رفتار وحشیانه، نامتمدن و بدوی دفاع می‌کنند. یعنی تا این حد از اصول جامعه‌ی متمدن دور شده‌ایم؟ باورم نمی‌شود.

ما حق نداریم به هیچ دلیلی کادر درمان، یا هیچکس دیگری را بزنیم. این را در دبستان به بچه‌ها یاد می‌دهند. چنانکه حق نداریم اگر در تصادف کسی کشته شد، چاقو برداریم و فردی را که به نظرمان مقصر است تکه پاره کنیم. صبر می‌کنیم پلیس بیاید و مقصر را مشخص کند. صبر می‌کنیم دادگاه حکم بدهد و مجازات تعیین کند. اینجا هنوز هم ایران است، اگرچه دردمند اما جنگل نیست.

تشخیص قصور یا جرم پزشکی با ما نیست. شما صلاحیت ندارید تعیین کنید قصوری رخ داده یا نه، شما داروها و روش درمان را نمی‌شناسید، شما نوع بیماری و شدتش را تشخیص نمی‌دهید، شما ده دوازده سال درس پزشکی نخوانده‌اید. اما اگر چنین صلاحیتی در خودتان سراغ دارید اصلا برای چه به بیمارستان می‌آیید؟ بروید خودتان درمان کنید.

پس از آنجایی که درمان یک امر کاملا تخصصی است. اگر فکر می‌کنید در حق بیمارتان اجحاف شده شکایت کنید. به سازمان نظام پزشکی یا معاونت درمان شکایت کنید، با سامانه‌ی ۱۹۰ نظام پزشکی تماس بگیرید، اسناد و مدارک ارائه بدهید و پیگیری کنید. کتک زدن یک سوپروایزر، پرستار یا پزشک بیمار شما را خوب نمی‌کند. این یک رفتار خام و بدوی است، یک ابراز خشم کور که هرگز شما را به هیچ هدفی نخواهد رساند.

علاقه‌ای که به کتک زدن زنان و دختران در جامعه‌ی ما وجود دارد وحشت‌‌آور است؛ گویی دیواری کوتاه‌تر از زنان برای تخلیه خشم، برای تولید وحشت، برای توجیه رفتارها و قوانین غیر انسانی وجود ندارد. حتم دارم اگر به جای این دختر، یک مرد قوی هیکل وجود داشت او به خودش اجازه چنین حرکتی نمی‌داد. شاید آنقدر در خانه زن و دخترش را کتک زده که برایش بی‌حرمتی به زن عادی شده است. امیدوارم از زن و آزادی هشتگی نپرانده باشد‌.

امسال با تعداد زیادی پزشک و پرستار در آستانه مهاجرت حرف زدم. فکر می‌کنید کارشان راحت است؟ چند دانشجوی پزشکی در اثر فشار کار و درس خودکشی کردند؟ چند نفر مملکتِ به شدت بیمارمان را رها کردند و رفتند؟ خوش می‌گذشت؟ نه. دلشان خون بود. کشیک‌های سخت، فشار و استرس کاری بالا، کمبود نیرو و تجهیزات، عدم پرداخت به موقع کارانه‌ها و به همه‌ی این‌ها اضافه کنید خشم و نفرت ابلهانه‌ی افرادی قدرنشناس که فکر می‌کنند ارث پدرشان را از کادر درمان طلب دارند. که نمی‌دانند ایراد کار جای دیگری است. که به پزشک، معلم، کارمند، و هر کسی مطابق میل‌شان نباشد فحش می‌دهند.

مجموعه وزارت بهداشت ایراد دارد؟ بله مثل آموزش و پروزش، مثل بورس، مثل اقتصاد بیمار، مثل ساختمان‌ها و راه‌ها و جاده‌ها و هواپیما‌ها و هزار چیز دیگر در این مملکت. راهش هر چه باشد، سیلی زدن به صورت هموطن‌مان نیست. امثال همین افراد را که هیچ درکی از مختصات یک جامعه مدرن ندارند می‌شناسم که به وقت انتخابات شناسنامه‌‌هایشان را دو دستی به شیخ‌شان می‌فروشند و توقع هم معجزه دارند. بماند…

✍🏻 کوثر شیخ نجدی