روز تاسوعای حسین (ع) فکر ابوالفضل‌ها باشیم

روز چهارشنبه پنجم شهریورماه رسانه‌ها اخبار و تصاویری از درگیری در روستای ابوالفضل حوالی اهواز منتشر کردند.

هر چند مسئولان انتظامی تیراندازی به مردم روستا با فشنگ جنگی را تکذیب کردند اما تخریب چند سرپناه و مجروحیت تعدادی از اهالی، در رسانه‌ها موجی از واکنش‌ها را به راه انداخت.

به گزارش ایران مامن، آماج اصلی اعتراض به این رخداد، بنیاد مستضعفان است که ادعای مالکیت بر زمین‌های این روستای ۳۰۰ خانواری را دارد و در مقابل، ساکنان ابوالفضل از جمله «سیدیوسف موسوی» امام جماعت از اسنادی می‌گویند که مالکیت آنان را ثابت می‌کند.

پس از کش و قوس‌های فراوان روابط عمومی بنیاد مستضعفان اعلام کرده حاضر است مردم این روستا را به سکونتگاهی رسمی منتقل سازد.

روزنامه «شرق» که یکی از اولین گزارش‌ها را درباره وقایع ابوالفضل منتشر ساخت این سوال را مطرح کرده که چه اصراری وجود دارد مردم این روستا را که سابقه ۴۰ساله سکونت در منطقه را دارند، منتقل کنند؟

سوال دیگر اما این است که بنیاد مستضعفان چه نیازی به املاک دارد؟ اگر فلسفه تاسیس این نهاد رسیدگی به مستضعفان است چرا خود به بزرگ‌ترین نهاد اجاره‌داری و ملاکی کشور مبدل شده و حتی بسیاری از سازمان‌های دولتی مستاجر بنیاد محسوب می‌شوند؟

در حکومت علوی، حاکم جامعه اسلامی جز بیت‌المال منبعی برای رسیدگی به محرومان نداشت مگر اینکه از اموال شخصی خود می‌کوشید نیازشان را تا حد امکان برطرف سازد.

به همین خاطر پرسش دیگر این است که چرا بنیاد به جز بودجه عمومی کشور و بیت‌المال به عنوان ثروت عامه مردم که باید میانشان به عدالت تقسیم شود بر منبعی انحصاری و سرشار از ملک و مکنت سیطره یافته است؟ مگر این که تصور کنیم این املاک و ثروت‌ها شخصی بوده که باید پرسید از کجا آورده است؟

در روزی که به نام پرچمدار دشت نینوا نامیده شده وقت آن است به فکر ساکنان ابوالفضل و ابوالفضل‌های کشور باشیم.