زباله و زخمی که کهنه نمی‌شود

آموزش دفع زباله‌ موضوعی است که چند سال پیش در رسانه‌هایی مثل تلویزیون به چشم می‌خورد اما مثل خیلی چیزهای دیگر کمرنگ و احتمالا به زباله‌دان اولویت‌ها فرستاده شده است.

پاکیزگی شهرها و معابر عمومی به طور کلی فرایندی سخت و پرهزینه است و گاه هزینه آن را کسانی می‌دهند که کمتر خودشان و کارشان به چشم می‌آید؛ این هزینه‌ها بعضا خود را به شکل آسیب‌هایی جدی نشان می‌دهد.

بسیاری از کارگران شهرداری حین حمل زباله آسیب می‌بینند و در نتیجه، شرایط بسیار خطرناکی به واسطه  ورود بیماری‌های عفونی به بدنشان ایجاد می‌شود. بعنوان مثال برخی از بسته‌های زباله حاوی اشیاء برنده‌ای همچون تیغهای ریش‌تراشی، سوزن سرنگ، خرده شیشه و … است که می‌تواند زخم‌هایی کاری بر دست و پیکر کارگران ایجاد کند.

البته این فقط کارگران شهرداری نیستند که شاید قبل از آن‌ها زباله‌گردها و کودکان کار سپر بلا شوند؛ این بلا شامل بیماری‌های ویروسی خطرناکی مثل ایدز، هپاتیت B، C، ایدز و … است.

هر چند کارگران شهرداری و زباله‌گردها اولین کسانی هستند که باید به فکر خود باشند اما اولین و مهم‌ترین جا برای مدیریت زباله خانه است.

با ترویج فرهنگ تفکیک زباله‌های تر و خشک و نیز زباله‌های خطرناک مثل اشیا تیز و شکسته شده که اگر با روزنامه یا ترجیحا مشمای شیشه‌ای و قابل رویت پوشیده شوند می‌توان تا حد زیادی جلوی زخم و بیماری را گرفت.

نکته دیگری که اکنون در بحث مدیریت زباله مهم است، نحوه بسته‌بندی و دفع زباله‌های بیماران کرونایی در منازل است که باید آن را بسیار جدی گرفت.

برای مقابله با این معضل خیلی از ما آتش به اختیار عمل کرده و از شیشه مربا و سس و … استفاده بهینه می‌کنیم و در آن ترشی و سبزی خشک و … می‌ریزیم اما واقعیت این که هر از چند گاه باید این آموزش‌ها را هرچند هم کلیشه‌ای به نظر می‌رسد یادآوری کرد و حتی می‌توان به کمپین‌هایی در فضای مجازی و … اندیشید تا شاید در رسانه‌های پرشمار شهرداری و صداوسیما، مدیریت زباله و زخم‌های آن در دستور کار قرار گیرد.

* نوشتارهای ستون مداد مشکی صرفا دربردارنده نظرات نویسنده است و به واسطه تنوع آرا و دیدگاه‌ها انتشار می‌یابد