ولنتاین من

عشق کلا مساله پیچیده‌ای است. ممکن است یک روز عاشق شوی و چند سال بعد جوری شوی که بگویی آن قبلی عشق نبوده و چند مدت بعد عشق و کلا خودت و روز روشن و هر چه هست و نیست را زیر سوال ببری.

اما آن‌چیزی که به نظرم عجیب نیست رفتار دختران و پسران ما در روزی است که به آن ولنتاین می‌گویند؛ نوعی ول‌شدگی و بی‌خیالی نسبت به معنای کلی زندگی که واقعا سخت‌ است و هرکسی به نوعی دنبال راه‌دررویی برای فرار از این سختی می‌گردد.

در ایام منتهی به «روز عشق» که حالا برای جوان‌ترها و معدودی از افراد مسن دارد هم‌وزن نوروز و یلدا و … می‌شود، کمتر جنبه‌های تجاری و بازاری گسترش سبک‌های ولنتاینی به چشم می‌آید.

جدای از جمعیت گل و خرس به دست، سینگل‌های جوان سعی می‌کنند به جوک‌های مربوطه بخندند البته تعدادی از جاماندگان «قافله عشق» برای تسکین خود می‌گویند «ولنتاین روزی است که پسرهای جوان به همسران آینده مردانی دیگر هدیه می‌دهند»

گروهی هم از شکل‌گیری مناسبات عاطفی و جنسی گروهی، ضربدری و … مخصوصا میان دهه هشتادی‌ها و بعضا هفتادی‌ها اظهار ترس و نگرانی می‌کنند.

در این وضعیت، خوشبخت‌های جامعه به این جمله ایمان می‌آورند که «ولنتاین روز عاشقی با غریبه‌ها نیست که روز تمام کسانیست که در کنارشان آرام می‌گیرم».

روز عشق، یکایک روزهای جوانی چهل‌‌وسه ساله است که مادرش برایش تک‌ستاره آسمان‌ها است. روز مردی که هنوز با دلِ خوش برای خانه سیب‌‍زمینی و تخم مرغ می‌خرد.

ولنتاین روز زنی است که متعهدانه از میان هر رنگ و لعاب مجازی و حقیقی، چین‌های روزبه‌روزِ پیشانی شوهرش را می‌شمارد، نگران این است که شام چه بپزد و اگر بیرون خانه هم کار نمی‌کند ذره‌ذره به فکر ضبط و ربط زندگی است.

و روز رفیقی است که هنوز نام و نشانش روی گوشی‌های ما آن ته ته قلب را شده به اندازه نیم درجه سانتیگراد گرم می‌کند.

✍️ محمد موسی کاظمی