در لحظه‌هایی سلاخی می‌کنیم

یک ماه دیگر به پایان ۱۳۹۹ باقی مانده است؛ سالی که اگر زنده ماندیم و ویروس تاجدار خوابید، بعدها با نام «سال اوج کرونا» از آن یاد می‌کنیم.

هر کدام از ما در این سالِ خاص تجربه‌ای را زیسته‌ایم که اگر به‌طور اساسی به کارمان نیاید باید گفت چند سر باخت، باخته‌ایم.

اوایل و تا مدت مدیدی روی طول موج استرس، شاهد ناپدید شدن اطرافیان و بعضا رفتنِ عزیزانمان بودیم و به ناچار ملزم به رعایت دستورات سخت و وسواس‌گونه بهداشتی شدیم؛ حساسیت دست‌ها به الکل، ضدعفونی کردن همه خریدهای شستنی و غیرشستنی، کلنجار با ماسک و دستکش و …

آموزشِ از راه دور که خیلی مواقع به عذاب متقابل کودک و والدین تبدیل شد و نگوییم از کسب و کارهایی که خوابید و بیکاری و چمچاره یک لقمه نان.

چند روز پیش اعلام شد، پدیده طلاق تنها از بهار تا تابستان امسال رشدی ۳۷ درصدی داشته در حالی که همین آمار در سال گذشته تنها ۱۵ درصد رشد داشته است؛ شاید این آمار به این خاطر است که همه ما دچار روزمرگی شده و در و دیوارِ بیکاری و دورکاری ما را در هم می‌فشرد. البته در مقوله طلاق و ازدواج، امسال برای بعضی‌ها سال گریز از مراسم ازدواج و دُم ندادن به تله تشریفات بیهوده و پرهزینه بود.

صرف‌نظر از همه این‌ها، بسیاری از ما در خیال سیال و فرّارمان و در عوضِ سفر با خودروی شخصی و قطار و هواپیما به گذشته‌ها رفتیم و برای آینده خیال و برنامه ریختیم؛ آینده‌ای که معلوم نیست به چه شکل و کجا سراغمان خواهد آمد.

اگر پیش‌بینی‌های «بیل گیتس» را که گویا پیشتر، از این اپیدمی تحت عنوان بیماری هولناک و واگیردار تنفسی خبر داده بود، جدی بگیریم، بهتر است منتظر غول‌های مرحله بعدی یعنی «گرمایش جهانی» و «بیوتروریسم» باشیم.

در این صورت شاید با خودمان کنار بیاییم در لحظاتی که آن‌ها را پیش پای آینده سلاخی می‌کنیم، بهتر و شادتر نفس بکشیم.

✍️ مریم معروفی نویسنده