اصلاحاتی ها به مردم چطور نگاه می‌کنند؟

«در رفسنجان کسی پایش روی پای دیگری رفت و مدتی طول کشید و پایش را برنداشت و معذرت‌خواهی هم نکرد. از او پرسیدند مرعشی هستی یا هاشمی؟ مردم اینجوری شناختندشان که از خودراضی هستند»؛ این توصیف «فائزه هاشمی» از خلقیات یک خانواده سیاسی و خانواده همیال آن در سیاست است.

بعد از پیوند کارگزارانی-خط امامی-مشارکتی که در دوم خرداد ۷۶ شکل گرفت، به تدریج این ویژگی به مجموعه نیروهای موسوم به اصلاح‌طلب تسری یافت؛ طیفی که برخی از آنان خود مخالفان سرسخت اشرافی‌گری بودند و هم‌نوا با بعضی رفقای دست راستی، دولت مرحوم هاشمی رفسنجانی را تخطئه می‌کردند.

تسلط بر مناصب پولساز دولتی از خرداد ۷۶ به بعد باعث شد تا روی امواج انواع رانت، بسیاری از اصلاح‌طلبان دور خود پیله‌ای از جنس رفاه ایجاد کنند؛ وضعیتی که باعث می‌شود عملا حرف و خواسته مردم را نشنوند و در عوض در گعده‌هایشان مردم را بخاطر رای ندادن شماتت کنند.

«حسین نقاشی» عضو حزب اتحاد ملت درباره تبعات این وضعیت در اردوگاه اصلاحات می‌گوید: با توجه به دو رویکرد مختلفی که در اصلاح‌طلبان شکل گرفته  و به تفاوت هم در نوع نگاه به جامعه و هم شنیدن یا نشدن ندای بدنه رای برمی‌گردد ما شاهد صف‌بندی‌های جدی و جدید در جبهه اصلاحات خواهیم بود؛ یکی برج‌عاج‌نشین‌ها و دیگری مردم‌گراها.

پیش از این انفکاک اما ضرورت دارد این جریان پاسخی اساسی به این پرسش بیابد که در آینده قدرت را برای حفظ آن طلب خواهد کرد یا پذیرش هزینه‌های سنگین قدرتمداری جهت شکل‌دادن به اصلاحات منطبق بر مطالبات مردم.