مناقشه بر سر «سلام فرمانده» در هنگامه گرانی افسارگسیخته

با وجود تکذیب گرانی بنزین بعد از اظهارات رئیس‌جمهوری در خصوص «تصمیمات سخت اقتصادی»، همچنان تن و بدن میلیون‌ها نفر می‌لرزد که در نوبت بعدی قرار است کدام بخش سفره‌شان تکانده شود.

به گزارش ایران مامن، در این میان، مناقشه‌ای در مورد ترانه‌ فراگیر «سلام فرمانده» درگرفته که اظهارات و دیدگاه‌های متعارض درباره آن قابل تامل است.

در روزهای اخیر، فرمانده سپاه پاسداران این ترانه را «یک اجرای آسمانی» خوانده و قرار است برای اجرایش برنامه‌های گسترده‌‌ای در تهران و دیگر شهرها با حضور کودکان برگزار شود. «ابوذر روحی» مداح و مسئول گروه سرود «سلام فرمانده» خبر داد که به زودی اجرای این سرود در ورزشگاه ۱۰۰ هزار نفری آزادی برگزار می‌شود.

امروز «عبدالله گنجی» مدیر مسئول روزنامه «همشهری» هم در سرمقاله این روزنامه نوشت: راز مانایی سرود سلام فرمانده، هویت‌دادن به نسل و سنینی است که اکنون هیچ‌کاره‌اند و از جهت نقش‌آفرینی اجتماعی هنوز عرف جامعه آنان را به‌رسمیت نمی‌شناسد. جذابیت آن استفاده از مفاهیمی است که به هویت کودکانه رنگ بزرگی می‌دهد و جنبه آرمانی حیات را برای کودک ترسیم می‌کند.

با این حال نظرات مخالف هم در این خصوص کم نبوده است. به همین خاطر روزنامه «کیهان» تیتر «عصبانیت دشمنان بیرونی و دنباله‌های داخلی آنها از محبوبیت فراگیر سرود سلام فرمانده» را برای گزارش خود برگزید. از سوی دیگر برخی کاربران با اشاره به اینکه مخاطب این ترانه امام زمان (عجل الله) است درباره شوخی با آن هشدار داده‌اند.

در این باره دکتر کوثر شیخ نجدی نویسنده و کارشناس مسائل آموزشی می‌نویسد: کلیپ خواندن «ایران من» توسط دختران دانش‌آموز در تقابل با سلام فرمانده خیلی‌ها را احساساتی کرد. امیدوارم مدیران مدارس هیجان زده نشوند و از فردا به صورت خودجوش اقدام نکنند.

اگر قرار باشد در تقابل با آهنگ سیاسی، نظامی، ایدئولوژیک  سلام فرمانده -که یک کودک آزاری محض است- یا آهنگ‌های سخیف  تتلو و  ساسی مانکن چیزی در اختیار کودکان هشت، نه ساله قرار بدهیم راهش موسیقی‌های به شدت غمگین و کفن آلوده نیست.

به عنوان یک مادر و معلم می‌گویم، دهه نودی عزیزی که کلی آهنگ شاد ایرانی و انگلیسی اختیار دارد و روزی سه بار برای گروه بی تی اس غش و ضعف می‌کند را نمی‌توان این‌گونه ایرانیزه کرد. می‌توان شوآف راه انداخت، می‌توان مجبورش کرد چیزی را بخواند اما نمی‌توان در او نفوذ کرد.

بله محتوای آهنگ وطن پرستانه است، کودکان هم حفظ می‌کنند همان طور که نسل ما «رفتم جبهه و دیدم دشمن» و انواع تواشیح را حفظ می‌کرد و فریاد می‌کشید. اما آیا مناسب سن و سالشان است؟

بدبختی ما این است که ناچاریم در زمینه هنر و موسیقی به سلیقه‌‌های فردی تکیه کنیم. مثلا ممکن بود مدیر دیگر «ایران فدای اشک و خنده تو» یا «ای ایران ای مرز پرگهر» را ترجیح بدهد. (که دست کم در متن و موسیقی شادی و نشاط بیشتری داشتند). اما مساله اصلی این است که هیچ متخصصی این وسط وجود ندارد که بیاید بگوید با توجه به سن و سال و مختصات کنونی نسل جدید، چه ریتم، کلام و موسیقی‌ای جذاب و پرورش دهنده است.

می‌دانم که ممکن است گمان کنید هر چه نباشد از تحمیل موسیقی نظامی-ایدئولوژیک بهتر است. اما این هم نوعی تحمیل غیر منطقی است. این هم همان روش حکومت است که به آن منتقدیم. اینگونه موسیقی مناسب بزرگسالان غمگین و پژمرده‌ای چون ماست و قطعا حق نداریم علاقه‌مندی خودمان را چه سیاسی، چه مذهبی به کودکان‌مان تحمیل کنیم. بلکه باید مسیری فرا روی آنها قرار بدهیم که متناسب با ریتم زندگی و جهان‌شان، بهترین‌ها را انتخاب کنند.

اگر قرار است چیزی را درست کنیم باید ابتدا روش‌هایمان را اصلاح ‌کنیم وگرنه همان می‌شود که هست. کاش مدیر این مدرسه حداقل پنج موسیقی در اختیار کودکان قرار می‌داد و از آنها نظر سنجی می‌کرد کدام را ترجیح می‌دهند.

مشکل ما ایرانی‌ها این است که همه‌‌مان می‌خواهیم برای وطن‌ بمیریم، هیچکس بلد نیست برای وطن‌ زندگی کند.