در خانه خودتان بروید برقصید

در ایام جوانی، چنان که افتد و دانی، با جمعی از همکاران به کلاس حرکات موزون رفتیم؛ که نقصان دهه شصتی بودنمان را جبران کرده باشیم. فقط چهار پنج جلسه طول کشید تا مطمئن شویم “ما این کاره نیستیم”. قید بقیه پول را زدیم و برگشتیم و کتاب اسپکتروفتومتری‌مان سق زدیم.

خواستم بنویسم “رقص” از دیرباز در سنت‌ همه‌ی اقوام و مردمان جهان بوده است؛ از عربی و کردی و ایرانی و لری گرفته تا باله و زومبا و تانگو و هزار مدل رقص دیگر. دیدم گفتن ندارد؛ امر طبیعی و بدیهیِ شادی انکارناپذیر است. رقص، سروده‌ی تن آدمی ا‌ست؛ شعری ورای کلمات که اندام‌ها می‌سرایند.

اما بدانید و آگاه باشید که این سرایش را باید در خلوت انجام دهید. ما نبینیم. البته که تماشای صحنه‌ی اعدام در ملاء عام برای پیر و جوان آزاد است.

امروز خیلی از دختران (و شاید پسران) به کلاس‌های رقص می‌روند و انواع آموزش رقص به تبع نیاز جامعه در شبکه‌های مجازی و جاهای دیگر در دسترس است. اما نباید این‌ها را گفت و بیان کرد و اصلا به آن پرداخت. لذا بخوانید و برقصید اما در خلوت. برخی از ما کسانی هستند که بی‌وضو در صف اول نماز جماعت مدرسه می‌ایستاده‌اند تا نمره‌اش منظور گردد. پس چه باک از این دولایگی.

در خلوت، سبک زندگی خود را زندگی کنید و بکوشید که ما نبینیم. آنچنان‌که عده‌ای در خلوت اختلاس می‌کنند و ما نمی‌بینیم. آیا عبرت نمی‌گیرید؟ و جماعتی که در سکوت در فقر و گرسنگی فرو‌تر می‌روند و هیچ‌کس اخراج نمی‌شود و دانش‌آموزانی که در پنجه‌ی اعتیاد جوانی می‌بازند و مسافرین ارزشمندی که سقوط می‌کنند و گاندو‌هایی که دست دخترکان تشنه را می‌بلعند و معلمانی که با همه آرزوهای پروانه‌ای در کلاس می‌‌سوزند و باز هم کسی اخراج نمی‌شود. ما نمی‌بینیم. آنچنان که پیکر جوان کولبری به پاره یخی بدل شد و ندیدیم.

اگر اعتراض دارید به خودتان مربوط است، در خلوت اعتراض کنید. در خلوت برقصید و بخواهید و بمیرید. ما مدت‌ها است نمی‌‌خواهیم ببینیم. دیدن مسوولیت می‌آورد. مثلا ممکن است کار به اخراج و بریدن نان بکشد. لطفا پنهان زندگی کنید و ما را در چنین موقعیتی قرار ندهید.

✍️کوثر شیخ نجدی