باید یاد بگیریم در کنار کودکِ درون‌ یک والد بالغِ درون هم بسازیم؛ والدی که شاید در کودکی از مراقبت و توجه‌اش محروم بوده‌ایم اما حالا چه؟ حالا دست کم خودمان را داریم.

تاثیری که اسم افراد می‌تواند در نگرش دیگران به آن ها و بر شخصیتی که در نتیجه آن پیدا می‌کنند، داشته باشد کمتر مورد توجه قرار می‌گیرد

در کنار رواج سبک‌های تازه زندگی که تمایلی به چندفرزندی یا اصلا بچه‌دار شدن در آن به چشم نمی‌خورد، مسائلی مانند افزایش ناباروری و تنگناهای شدید معیشتی پیش روی بسیاری از خانوارها اجازه تصمیم‌گیری در این زمینه را نمی‌دهد

دنیا مملو از اطلاعات و اتفاقات مبهمی است که لازم است توسط بشر تفسیر شوند. اما چالش اینجاست که تفسیر از جنس طرحواره‌ها همیشه سطحی، سریع و ناخودآگاه است

در زمینه دلایل عدم گرایش به فرزندآوری، علاوه بر دلایل اقتصادی و نیز فرهنگی-اجتماعی، باید به مشکل ناباروری زوج‌ها اشاره کرد.

آنهایی که زندگی کردن بلد نیستند، یا زندگی‌شان دزدیده شده، درباره زندگی زیاد می‌نویسند و نصیحت می‌کنند.

زنگ خطر پیری جمعیت سال‌ها است در ایران به‌صدا درآمده است. بسیاری از مقامات نیز به‌فراخور منصب و حوزه مسئولیشان بارها در مورد آن اظهار نگرانی کرده‌ و خواستار حمایت از فرزندآوری در کشور شده‌اند تا در چند سال آینده آمار پیرها بر جوانان پیشی نگیرد و هرم سنی رو به پیری گرایش پیدا نکند.

شاید کلیپ اعتراض کودکان SMA به پلیس را دیده باشید. حس مشترک بیشتر ما همدلی همراه با تحسین و غرور بود. کودکی بیمار نشسته بر ویلچر اما پر از شور و شجاعت زندگی. به گمان من این چند ثانیه می‌تواند نمایی باشد از تفاوت بنیادین انسان دهه شصت با انسان همه‌ی دهه‌های دیگر.    

کرونا رنگی تازه روی زندگی همه ما پاشیده؛ از زرد و قرمز و نارنجی تا سیاه؛ هر چند رنگ سیاه تکذیب شده اما واقعیات تغییر قابل انکار نیست.   بیماری همه‌گیر باعث سبک زندگی جدیدی شده است. شیوع این بیماری از ووهان چین سبب شد تا خیلی چیزها دگرگون شود از جمله روابط انسان‌ها. ویروسی

هر جامعه‌ای به «شادی» نیاز دارد حتی کشور ما که مشکلات تامین نیازهای اساسی، شادی را در اولویت درجه چندم شهروندان و خانوارها قرار می‌دهد.   همین مساله باعث می‌شود تا برخی در معدود‌ مراسم‌هایی مثل چهارشنبه سوری بخواهند ته شادی را دربیاورند که نتیجه اش می شود نزدیک به ۱۹۰۰ مصدوم و ۹ کشته؛