سلام استاد عزیزم؛ استاد همیشه آرام، مهربان، عمیق و تا حد زیادی نگران… نگران از آینده ایران؛ غم از دست دادن تو غمی نبود که به این راحتی در باورمان بگنجد اما چه می‌توان کرد با تقدیر حق‌تعالی تو رفتی و ما ماندیم و میراث ارزنده تو که همان ضرورت راهبردی «خوداتکایی» و «خودیاری» در

«اتم برای من مانند عشق است» ؛ این جمله‌ای است که بارها ابومحمد عسگرخانی دانشمند شاخص و رئالیست ایرانی سیاست بین‌الملل و استاد بازنشسته گروه روابط بین‌الملل دانشکده حقوق و علوم سیاسی در مناظرات، سخنرانی‌ها و کلاس‌های درس بر زبان آورده بود.   بیست‌ونهمین روز شهریور ۱۴۰۰ اما عسگرخانی در ۷۰ سالگی تسلیم ویروسی شد