به یاد پدر رئالیسم ایرانی استاد عسگرخانی

سلام استاد عزیزم؛

استاد همیشه آرام، مهربان، عمیق و تا حد زیادی نگران… نگران از آینده ایران؛

غم از دست دادن تو غمی نبود که به این راحتی در باورمان بگنجد اما چه می‌توان کرد با تقدیر حق‌تعالی

تو رفتی و ما ماندیم و میراث ارزنده تو که همان ضرورت راهبردی «خوداتکایی» و «خودیاری» در نظام بین‌الملل کنونی است با دو منطق: «منطق بازدارندگی» و «منطق عمق‌‌بخشی»؛ قدرت سخت و قدرت نرم.

میراثی که اولین و آخرین پیام آن مقاومت بود و مقاومت؛ چه در میدان و چه در دیپلماسی که این دو، دو روی یک سکه اند و دو بال یک پرواز.

تو را به حق می‌توان «پدر رئالیسم ایرانی» نام نهاد و تنها چون تویی فهمید خلاء راهبردی «رژیم بین‌المللی اسلامی مقاومت، صلح و امنیت» را.

فراموش نمی‌کنم توصیه همیشگی‌ات را به ما دانشجویان روابط بین‌الملل که «مرز منافع ملی ایران آن‌جایی است که امنیت ایران تهدید یا تأمین می‌شود». یعنی نه تنها در محیط پیرامونی جغرافیایی‌مان اعم از عراق و سوریه و لبنان و یمن که در اقصی نقاط جهان و بلکه در تمام کرات و اجرام آسمانی نیز…

تو هرگز برون‌سپاری امنیت و ذلت‌بارتر از آن فروختن امنیت!! را به بیگانگان –هر بیگانه‌ای – و تحت هر شرایطی، به ما نیاموختی که خط قرمز ثابت و ابدی تو بود.

تو امنیتی می‌خواستی «خودبنیاد» و «درون‌زا» نه «دگر‌بنیاد» و «برون‌زا» چنانکه مخالفانت می‌خواستند و می‌خواهند.

استاد عزیز؛

تو رفتی اما نگاه تو، خط تو، و جهت تو با تمام عقده‌ها و عقیده‌هایت از سوی دانشجویانت که استادان و مقامات امروزند، ان شاءلله با قوت ادامه خواهد یافت.

اطمینان داشته باش که «عسگرخانی» هرگز نخواهد مرد که مرد نکونام نمیرد هرگز…

استاد سخن آخرم با تو این است:

تو عزت را و غیرت را در روابط بین‌الملل، عالمانه و هنرمندانه به ما آموختی، چیزی که در کتاب‌های‌مان نیافتیم. پس آسوده بیارام که رهروانت هنوز بیدارند و غیور…

«والسلام»

روح الله قادری کنگاوری

مراسم تشییع پیکر استاد ابومحمد عسگرخانی/ سه شنبه ۳۰ شهریور ۱۴۰۰ ساعت ۱۲ ظهر

دانشگاه تهران-دانشکده حقوق و علوم سیاسی