شباهت و تفاوتی میان جنگ کرونایی با جنگ تحمیلی

امام سجاد (علیه السلام) فرمودند: آخرین وصیتی که پدرم حسین بن علی (علیه السلام) در کربلا به من کرد این بود؛ إِیاکَ وَ ظُلْمَ مَنْ لَا یجِدُ عَلَیکَ نَاصِراً إِلَّا اللَّه؛ فرمود:« ظلم همه جا حرام است اما آن ظلمی که مظلوم هیچ پناهی جز خدا ندارد، از آن بترسید»

در این ایام که قریب به پانصد ششصد نفر از هموطنان عزیزمان روزانه به دلیل ابتلا به کرونا جان می‌سپارند و پر کشیدن مدافعان سلامت هم دردی دوچندان بر دل‌ها می‌گذارد، یاد دوران جنگ تحمیلی و آمار شهدا و جانبازان عملیات‌های مختلف، بمباران شهرها و روستا، جان‌پناه گرفتن و سنگر ساختن‌ها  در منازل و تشیع شهدا دوباره زنده می‌شود با این تفاوت که جنگ کرونایی شبیه جنگ جهانی همه کشورها را درگیر خود ساخته است.

اغراق‌آمیز نخواهد بود اگر فرماندهان و سربازان خط اول جبهه مقابله با کرونا را کارکنان حوزه بهداشت و درمان (مدافعان سلامت) در تمامی بخش‌های محیطی و ستادی بدانیم که خالصانه، دلسوزانه و متعهدانه به خدمت‌رسانی به مجروحان بمباران روزانه کرونا مشغولند. البته این روزها در کنار مداوای مجروحان، مسئولیت حفاظت همشهریان در برابر این مهاجم بی‌رحم با اندک سلاح‌های ممکن (واکسن) هم بر دوش مدافعان سلامت قرار گرفته که آن هم به صورت قطره‌چکانی در اختیارشان قرار می‌گیرد.

آنچه این روزها بر تن خسته و روح آزرده مدافعان سلامت  زخم وارد می‌سازد این است که عده‌ای مرفه بی درد کنج عافیت طلب، پشت تریبون‌های در اختیارشان مدام از مدافعان تقدیر و تشکر زبانی و توصیه بر صبر، استقامت و بردباری می‌کنند و رجزهای شب عملیاتی برایشان سر می‌دهند ولی وقتی در محل کارشان حضور به هم می‌رسانند، وقتی صدای تجمعات اعتراضی آنان را می‌شنوند و وقتی در مراسم تشییع یکی از این عزیزان حاضر می‌شوند و پای برآورده ساختن مطالبات به‌حق و معوقات عقب‌مانده آنان فرا می‌رسد و سخن از برقراری فوق العاده خاص و تغییر وضعیت استخدامی آنان به میان می‌آید، آن حمایت‌های شعاری و زبانی به توصیه به اجر اخروی و نپرداختن به امور دنیوی و الگو گرفتن از شهدای جنگ تحمیلی و… تبدیل می‌گردد.

نمی‌دانم دنیایی که اینان در آن زندگی می‌کنند با دنیای مدافعان سلامت یکی است؟ فکر نکنم.  چرا که یادشان رفته زمان جنگ تحمیلی قریب به اتفاق مردم یکپارچه در نداری، از خود گذشتگی، تنگدستی و صرفه جویی و اهدای هرآنچه داشتند برای میادین جنگ، یک دل و یک صدا و پای کار بودند و همه در نداشتن و ایثار با هم شریک بودند.

البته عده ای نیز مثل همیشه‌ی تاریخ، کنج عافیت نشینی را برگزیده بودند اما در این جنگ کرونایی گویا توصیه به عدم بیان مطالبات بحق، عدم پیگیری حقوق و معوقات پرداخت نشده چندین ماهه و عدم اعتراض به تبعیض و بی‌عدالتی و… ویژه مدافعان سلامت است و بس. در حالی که سایرین اعم از کارکنان بخش های دولتی و حاکمیتی همچنان باید در این مسیر (تامین مطالبات) پیشتاز باشند و بدون دغدغه زندگی و معاش خود را سپری سازند  که البته حق‌شان است ولی چرا سربازان خط مقدم فقط باید دنبال اجر اخروی و… باشند و با سیلی صورت‌شان را سرخ نگه دارند و بی‌عدالتی و تبعیض را ببینند و کام بر نیاورند؟ آیا این عدالت است؟

اگر در جنگ کرونایی هم همه در بی‌توجهی به مطالباتشان، پرداخت نکردن حقوق و معوقات‌شان و… یکسان بودند، به تعبیری «ظلم علی سویه عین عدالت» قلمداد می شد و هیچکس ناراحت نمی‌شد اما چه کنیم که فعلا با وجود نیاز شدید به این فرماندهان و سربازان در جبهه پیش رو، همچنان تصمیم‌گیران در تبعیض و بی عدالتی، محقق نساختن وعده های داده شده  و اتخاذ تصمیمات غیرکارشناسی علیه حاضران در جبهه نبرد علیه کرونا از هیچ  تلاش و کوششی فروگذار نمی‌کنند . شاید دوست دارند دعای هزاران خانواده داغدار که روزانه بخاطر نحوه مدیریت مبارزه با کرونا نثار آنان می‌شود با دعای مظلومانه مدافعان سلامت همراه گردد که البته إِنَّ رَبَّکَ لَبِالمِرصادِ﴿۱﴾ به یقین پروردگار تو در کمینگاه (ستمگران) است.

پی‌نوشت: سوره مبارکه الفجر آیه ۱۴

محمدرضا سقائیان فرد عضو کوچکی از خانواده بهداشتی کشور