محصور در تاریکی

«کمونیست ها با حمایت شوروی، مردم عادی را کشتند. مجاهدین، کمونیست ها را کشتند. طالبان، مجاهدین را کشتند. آمریکایی ها، طالبان را کشتند و حالا طالبان، روح زنان افغانستان را می کُشند»؛ این جمله های ساده و مشترک در قلم روزنامه نگارانی چون «الناز محمدی» است که از افغانستان جنگ زده می نویسند.

به نوشته ی او «زنان، آن گروه از مردمی اند که هم خوابیده در بزرگترین گورستان های عمومی اند و هم ایستاده بر بلندای آن قبرستان ها در مقام عزادار و هم بربلندای تاریخ کشوری که سازمان ملل متحد، آن را یکی از سخت ترین کشورها برای زن بودن، معرفی کرده است».

گزارش مستند الناز محمدی از وضع زنان (زنان پلیس، خبرنگار، دانشجو، فعال مدنی، شاغل و خانه دار) پیش و پس از سیطره ی دوباره طالبان و تسلط فرهنگ قومی و قبیله ای و سنت مذهبی مردانه بر افغانستان را در صفحه های ۹۹ تا ۱۰۴ ماهنامه ی اندیشه ی پویا، شماره ۷۶ بخوانیم.

این کشور تا کی می خواهد این طور سرگردان باشد؟

مصاحبه ی یک خبرنگار زن با یکی از سران طالبان:

خبرنگار: شما مدرسه رفتن دختران را مجاز می دانید ؟

پاسخ: بله  ولی تا ۱۳ سالگی . مدرسه هم باید دخترانه باشد . همه ی معلم ها هم باید زن باشند.

خبرنگار: ولی گفته شده که دختران رهبران طالبان در قطر، به مدرسه و دانشگاه می روند. معلمان هم‌ مرد هستند.

پاسخ: این زندگی شخصی آن ها است!!

خبرنگار: آیا مردم داخل افغانستان نمی توانند مانند آن ها زندگی شخصی داشته باشند؟

پاسخ: خیر ! در مورد جمع مردم ما تصمیم می گیریم !!

گر سنگ از این حدیث بنالد عجب مدار

✍️ دکتر حسن سلامی

هفتم دی‌ماه ۱۴۰۰