ده درسی که از ۱۴۰۱ آموختم

نخست: کسی که واقعا برایت ارزش قائل است تو را خط به خط می‌خواند، نیازی نیست حضور و ارزشمندی‌ات را به او یادآوری کنی، نیازی به تقلا نیست.

دوم: برای شروع کردن احتیاج به انگیزه و روحیه نداری، فقط تصمیم بگیر و به آن متعهد باش. قرار است کوهی را جا به جا کنی؟ پس همین الان یک سنگریزه بردار.

سوم: ما برای غصه خوردن به دنیا نیامده‌ایم. ما به دنیا آمده‌ایم تا تغییر ایجاد کنیم. هر کدام به سبک خودمان. تغییر دردناک است اما جایی که هیچ کاری نکنیم خواهیم مُرد.

چهارم: زندگی بدون دستاورد هم زیبا و ارزشمند است. ما برای موفق شدن، برای نمایش دادن، برای تا سر حد مرگ کار کردن، برای پولدار شدن، مشهور شدن، برای تحت تاثیر قرار دادن دیگران به دنیا نیامده‌ایم. ما برای یکپارچگی با خودمان و طبیعت کافی هستیم.

پنجم: آنهایی که نمی‌رقصند درباره رقصیدن حرافی می‌کنند، آنهایی که شنا بلد نیستند درباره غرق شدن قانون می‌گذارند و از خیس شدن می‌ترسند و آنهایی که زندگی کردن بلد نیستند، یا زندگی‌شان دزدیده شده، درباره زندگی زیاد می‌نویسند و نصیحت می‌کنند.

ششم: شاید ۸۰ درصد اتفاقات جهان خارج از کنترل ما باشد. اما صد درصد از  ۲۰ درصد باقیمانده، کاملا به تفسیر و واکنش ما بستگی دارد. باران می‌تواند ما را برویاند یا صرفا گل آلود کند. بسته به اینکه درون خود چه داریم؟

 هفتم: تا ۳۰ سالگی همه چیز بخوان، همه جا برو، تجربه کن. اما از ۴۰ سالگی سالی فقط دو، سه کتاب بخوان، تامل کن و از منظره لذت ببر.

هشتم: آدم‌های خودشیفته خطرناک‌اند‌. از آنها فاصله بگیرید. آنها باعث می‌شوند همیشه کم باشید. آنها ماهرانه عزت نفس‌تان را نشانه می‌روند.

نهم: اصالت، ربطی به ثروت، تحصیلات یا عناوین افراد ندارد. اصالت یعنی مبنای روابط تو با دیگران شخصیت‌شان باشد، نه منافعی که در پس رابطه‌ات داری. از آدم‌های نااصیل فاصله بگیر. آنها که پای‌شان مدام روی شانه‌ی دیگران است.‌

دهم: برای یک آدم یک ساعته، کل روزت را به هدر نده. برای یک پیام چند دقیقه‌‌ای، یک هفته درگیر نباش. به هیچکس بیش از ارزشش بها نده. بعضی آمده‌اند که به ما درسی بدهند و بروند. بگذار بروند.

شما هم هر چه آموخته‌اید اضافه کنید.