شمشیر جایی نیست اما در قلم ‌زدن آزاده‌ باشیم

محرم امسال و روزهای منتهی به عاشورای حسین (ع) همانطور که دیدیم با هر سال متفاوت بود.

البته بسیاری هم اصرار داشتند در طبل و سنج و زنجیر زدن، حضور در دسته‌های عزاداری و ایستادن در صف‌های نذری، روال سالیان قبل را حفظ کنند.

با این حال، عزاداری‌ها به طور ملموسی از فضای واقعی به شبکه‌های اجتماعی کشیده‌شد و بسیاری از دست‌هایی که پیشتر سینه می‌زد به سوی قلم‌ها رفت و نتیجه، انتشار محتواهایی بسیار در فضای مجازی بود.

برخلاف آنکه همیشه و غالبا با لباس‌های مشکی در تکایا و دسته‌های عزاداری، هم‌شکل و هم‌رنگ حضور می‌یافتند، نوشتن باعث شد تا تنوع باورها و دیدگاه‌ها درباره وقایع عاشورای سال ۶۱ آشکار گردد.

در حالی که پیشتر با هر نگاه و عقیده‌ای کنار هم پای یک منبر می‌نشستند یا گوش به یک مداحی و مرثیه‌خوانی می‌سپردند، امسال هر کسی منبر خاص خود را داشت و مرثیه‌ای متفاوت می‌سرود.

گروهی از جای خالی حاج قاسم سلیمانی و فقدان او در عزاداری‌ها نوشتند و گروهی دیگر از ستمی که بر اهالی روستای ابوالفضل روا شد.

با این حال درس و محتوا و مضمون عزاداری برای حسین (ع) و یارانش در دشت نینوا همچون همیشه یکی بود و آن ظلم‌‌ستیزی و آزادگی.

این واقعیت نشان می‌دهد که واقعه عاشورا همچنان بعد از چهارده قرن فلسفه و الهام‌بخشی خود را حفظ کرده است.

در پیشگاه قیامی که به یک مکتب پابرجا و تاریخی برای ما تبدیل شده، مشقی که بر ما تکلیف‌شده چیست؟

اینک شمشیری در کف نیست؛ چه برای انتقام‌گرفتن از قاتلان حاج قاسم چه داد ستاندن از ظلمی که در حق اهالی یک روستا صورت‌گرفته‌است اما قلم همچنان در دست ما است.

گاهی مجبوریم بنویسیم و می‌دانیم که عباس(ع) و اکبر و حبیب و زهیر هم نیستیم. هزینه‌های قلم‌زدن به جای شمشیر زدن هم این روزها کم نیست اما لااقل شمر و خولی و عمرسعد و در زمره اهالی کوفه نباشیم.

اگر نمی‌توانیم مسلم‌بن‌عقیل و پیام‌رسان و پیام‌نگار حسین باشیم، قاضی شریح هم نباشیم که قلم در تایید قتل حسین بچرخانیم.

امروز شمشیر جایی نیست اما لااقل در قلم‌زدن حسینی و آزاده باشیم.

ایران مامن : سیدمحمد موسی کاظمی