شباهتی میان خاورمیانه امروز و اروپای پیش از جنگ دوم جهانی؛ نتانیاهو در نقش هیتلر

این روزها در سایه حمایت بی‌دریغ و بی‌سابقه واشنگتن، رژیم صهیونیستی از افروختن هیچ جنگ و آتشی در خاورمیانه دریغ نمی‌کند؛ دیروز ایران بود، قبل از آن غزه، امروز سوریه و فردا تمامیت‌های ارضی دیگری در این منطقه در سایه تهدید آتش‌افروزی «بنیامین نتانیاهو» و دیگر افراطیون صهیونیست قرار می‌گیرد. بررسی اهداف و الگوهای رفتاری رژیم صهیونیستی در سال‌های اخیر، چشم‌اندازی نگران ‌کننده از تحولات آتی خاورمیانه به دست می‌دهد.

رژیم صهیونیستی در روزهای پایانی هفته گذشته، به بهانه حمایت از اقلیت دروزی سوریه در استان سویدا، تاسیسات دولتی و نظامی سوریه در دمشق و سایر شهر‌های این کشور را هدف حملات هوایی خود قرار داد و حاکمیت دولت سوریه تحت فرماندهی الجولانی را هم نقض کرد تا نشان دهد در مسیر دستیابی به خواسته‌های توسعه‌طلبانه خود، از هیچ نقض اصول و قوانینی فروگذار نمی‌کند.

واقعیت این است که از زمان خروج «بشار اسد» از کشورش، سوریه هنوز روی آرامش به خود ندیده است. گروهک‌های تروریستی و شبه نظامیان وابسته به «هیات تحریر الشام» پس از استقرار دولت موقت، در یک سلسله اقدامات، اقلیت‌های مذهبی و قومی مانند مسیحیان، علوی‌ها و دروزی‌های سوریه را هدف انتقام‌جویی‌های خود قرار دادند. نتیجه، کشته شدن تعداد زیادی از اقلیت‌ها و تشدید درگیری و تنش در استان‌های اقلیت‌نشین بوده است. البته گفته می‌شود عوامل نفوذی سازمان‌های اطلاعاتی آمریکا و رژیم اسرائیل در میان شبه نظامیان وابسته به «ابو محمد الجولانی» تلاش دارند تا از رهگذر تشدید اختلافات مذهبی و قومیتی زمینه دخالت آمریکا و رژیم صهیونیستی را فراهم کنند.

در این میان، تل‌آویو با ادعای حمایت از دروزی‌ها، مواضع شهری و نظامی سوریه را هدف قرار داده است. اما دروزی‌ها که چهارمین اقلیت مذهبی و قومی سوریه به شمار می‌روند چه ربطی به اسرائیل دارند؟در واقع اسرائیل به بهانه برخورداری از جمعیتی دروزی که پس از اشغال جولان در جنگ ۱۹۶۷ به دست آورده، خود را برای تجاوز به سوریه محق معرفی می‌کند.

در جنگ ۱۹۶۷ که طی آن رژیم صهیونیستی ارتفاعات جولان در سوریه را اشغال کرد، جمعیت دروزی این منطقه، به تابعیت رژیم درآمده‌اند؛ حدود ۲۵ هزار نفر که اگرچه تابعیت اسرائیل دارند ولی ارتباط خود را با دروزی‌های سوریه حفظ کرده‌اند. تل‌آویو هم با هدف اعلامی حمایت از دروزی‌های سوریه و البته با هدف واقعی توسعه‌طلبی به مواضع این کشور حمله کرده است.

هدف این است که با اشغال مناطق دروزی‌نشین و شاید ایجاد یک واحد سیاسی مستقل از این مناطق در اطراف جولان اشغالی، یک کمربندی امنیتی مطمئن برای خود ایجاد کند؛ هدفی که تنها به همینجا ختم نخواهد شد و با الگویی مشابه، گام به گام دیگر واحدها و کشورهای منطقه را هم درگیر خواهد کرد.

اکنون اسرائیل بیش از ۸۰۰ کیلومتر مربع از اراضی سوریه در اطراف جولان اشغالی شامل جبل الشیخ، قنیطره، قطنا و بخش‌هایی از غرب شهر درعا در جنوب سوریه را اشغال کرده است.

سویدا، به عنوان منطقه‌ای با اکثریت دروزی در نزدیکی مرزهای اردن و جولان اشغالی، از نظر استراتژیک برای اسراییل اهمیت ویژه‌ای دارد. اسراییل با ادعای حمایت از اقلیت دروزی، که بخشی از آنها در جولان اشغالی ساکن هستند، به دنبال تقویت نفوذ خود در جنوب سوریه است. اسراییل همزمان با گسترش حضور نظامی خود در سوریه، به دنبال حفاظت از مرزهای خود و جلوگیری از استقرار نیروهای نظامی دولت جدید دمشق در جنوب این کشور است.

به باور ناظران، تحولات کنونی در حوزه خاورمیانه را می‌توان با تحولات اروپا در آستانه جنگ جهانی دوم و رفتار نتانیاهو را می‌توان با الگوی رفتاری و سیاست‌ورزی هیتلر در سال‌های پایانی ۱۹۳۰مشابه دانست. در این میان، کنشگری جمعی کشورهای خاورمیانه اگر مانند کشورهای اروپایی مماشات‌گرایانه باشد، چه بسا خاورمیانه را بتوان آبستن جنگی تمام عیار دانست.

در سال ۱۹۳۸، هیتلر هم مشابه نتانیاهو با ادعایی مبنی بر حمایت از آلمانی‌تباران ساکن منطقه سودتنلند در چکسلواکی سودای توسعه‌طلبی در سر پروراند. کشورهای اروپایی اما با توهم پرهیز از تنش و خودداری از درگیری نظامی، راه مماشات با هیتلر را در پیش گرفتند و در کنفرانس امنیتی مونیخ، بدون هیچ مقاومتی برای واگذاری سودتنلند به آلمان توافق کردند.

کشورهای اروپایی با توافقنامه مونیخ امتیاز بزرگی به هیتلر داده و به او اجازه دادند تا به توسعه‌طلبی خود ادامه دهد. کمتر از یک سال بعد، هیتلر به چکسلواکی حمله کرد و این کشور را اشغال کرد. این اقدام اما در نهایت به عنوان یک نمونه از مماشات با هیتلر و یکی از عوامل شروع جنگ جهانی دوم شناخته می‌شود.

شرایط کنونی خاورمیانه، خیلی متفاوت از شرایط اروپا در آستانه جنگ جهانی دوم نیست. مماشات کشورهای منطقه در برابر اقدامات تجاوزکارانه رژیم صهیونیستی که زیر لوای حمایت‌های ضمنی آمریکا هر روز گوشه‌ای از منطقه را هدف حملات هوایی خود قرار می‌دهد و سکوت قدرت‌های بزرگ در این زمینه، آینده نگران‌کننده‌ای را پیش چشم ناظران ترسیم می‌کند.