روزی به نام دانش‌آموز و به کامِ استکبار

بله به کامِ استکبار. آیا آنچه استکبار نامیده‌ایم براستی جانداری حاوی روح حساس و لطیف است که از شعار دادن دانش‌آموزان در خیابان آزرده خاطر گشته و دچار افسردگی روحی شده و دست از اعمال زشت گذشته‌اش برمی‌دارد؟ یا همان کشور پیشرفته و کعبه‌ی آمالی‌ست که سالها‌ پیش از دیوار سفارتش بالا کشیدیم و حالا فرزندانمان یکی‌یکی سر از دانشگاه‌ها و تفرجگاه‌هایش درآورده‌اند.

آیا این دانش‌آموزان بی‌گناه که هنوز تن ترد آرزوهایشان زیر شِنی تانک‌ها خرد نشده، با پرچم‌های کوچک سه رنگ، هنگامی که فریاد مرگ بر کشورها و ملت‌های دیگر سر می‌دهند، درست در همان لحظات پرشور، در حسرت یک تبلت از همان کشور‌های استکباری نمی‌سوزند؟ نمی‌سوزند تا بلکه بتوانند با پهنای باند مزخرف به سختی سر کلاس‌های #شاد حاضر شوند، غر و لند‌های پدری که بیکار شده و از گرانی هزینه‌های اینترنت شکایت می‌کند را تحمل کنند و به برادر و خواهر بزرگ‌تری نگاه کنند که با مدارک تحصیلی دانشگاهی در فکر مهاجرت غیر قانونی به کشورهای استکباری به هر دری می‌زنند؟

نامی که بر این روز نهاده شده عایدی برای هیچ دانش‌آموزی ندارد. آیا در این روز به مشکلات دانش‌آموزان رسیدگی می‌شود؟ دانش‌آموزان مدارس کپری، دانش‌آموزان #خودکشی کرده و سوخته، دانش‌آموزان مدارس روستایی یا حتی شهری در کلاس‌های چهل نفری، آنها که در پنجه‌ی #بی‌عدالتی آموزشی گرفتارند و توان پرداخت #شهریه‌های چند ده میلیونی و کلاس‌های کنکور و آموزشگاه‌های موسیقی و زبان را ندارند، کجای روز دانش‌آموز با پرچم‌های رنگی، کجای شعارهای ضد استکباری را پر کرده‌اند؟ آیا به حرکت‌های نمادین بیشتری نیاز داریم یا به تفکر صحیح‌تر و تغییر رویه‌ی اساسی‌تری؟

استکبار در لغت به معنی تکبر ورزیدن و خودبزرگ‌بینی است. آیا برای اثبات #وطن‌پرستی‌مان بهتر نیست ابتدا داشته‌ها و دستاوردهای خود را در ابعاد واقعی و حقیقی ببینیم و استکبار درونی خویش را که سبب رنج و آسیب نسل‌ها گشته به چالش بکشانیم؟ آیا حاصل تمامی این شعارها چیزی بیش از دستاویز و بهانه‌ای برای تحت فشار بیشتر قرار دادن ملت ایران بوده است؟ یا دستاورد نامحسوس دیگری در زندگی ما ایرانیان پدید آمده که ماحصل آن‌را هنوز پس از گذشت چهل سال مشاهده نکرده‌ایم؛ و یا از درک عظمت آن عاجزیم.