درونمایه سریال‌های ترکی که در ایران هم بینندگان زیادی داشته و دارد گاه آثاری مانند بی‌بندوباری را به دنبال داشته و از دید بسیاری به نرمالیزه کردن مفاهیمی مانند خیانت پرداخته است. از این منظر پیامدهای چنین سریال‌هایی را در جامعه ترکیه می‌توان دید.

دو چهره متفاوت سینمای ایران با وجود دو روز تفاوت در تاریخ درگذشتشان، در یک روز از سوی خانواده و دوست‌داران تشییع شدند؛ مرحوم معصومی در رشت و مرحوم فرهی که خواسته بود به جای قطعه هنرمندان کنار مادرش به خاک رود در تهران.

«داریوش مهرجویی» فلسفه می‌دانست و لذا سینمای متکی بر اندیشه‌‌های منحصر به فرد خودش را تولید کرد. از این رو است که «هنر» او عصاره‌ زیباییِ دردناک زیستِ انسان است. فیلم‌های مهرجویی، با سویه‌های مختلف اجتماعی- فلسفی ارزش چندبار دیدن را دارند.

از میان نسل طلایی فیلم‌سازان چند دهه اخیر در سال‌های اخیر کیارستمی، پوراحمد و مهرجویی را از دست داده‌ایم؛ همه را با مرگی غیرمعمول.

«محله برو بیا» خاطره‌انگیزترین کار مشترک مرحومان پسیانی و کاویانی است؛ از مجموعه‌های تلویزیونی ساخته شده و موفق بعد از انقلاب که در سال‌های ابتدایی دهه 60 با هدف آموزش قانون‌مداری به کارگردانی داریوش مودبیان به روی آنتن رفت و خاطراتی خوش را برای کودکان آن روزها و میان‌سالان امروز رقم زد.

در جنگ، در افول اقتصادی، در فقر و در دیکتاتوری‌های عقیده، همیشه اولین جایی که آسیب می‌بیند هنر است

به زعم نگارنده، پوست شیر از جنس زمانه اش را می توان با سريال هایی چون سربداران، شب دهم و شهرزاد سنجید.

در جشنواره فیلم فجر امسال، جایزه بهترین فیلم به «سینما متروپل» به تهیه‌کنندگی «حامد حسینی» رسید و کارگردانش «محمدعلی باشه آهنگر» هم سیمرغ گرفت.   مقابل نام سیمرغ بهترین بازیگر نقش اول مرد هم نام «مجید صالحی» برای «شماره ۱۰» و «علی نصیریان» برای «هفت بهار نارنج» نوشته شد. بهترین بازیگر زن نقش اول هم

مردان طی تاریخی بسیار طولانی در تمام جهان «مبنا»ی سیاست، قانون، تحقیق، اقتصاد و حتی هنر بوده‌اند. کلاویه‌های پیانو برای دستان یک مرد طراحی شده و از ۱۲ پیانیست مشهور فقط سه نفر زن بودند.

طی سال‌هایی طولانی، افراد صاحب‌نام حوزه فرهنگ در راستای سیاست‌های ترویجی به کارگرفته شدند اما هرگاه ناهمسویی میان اهالی فرهنگ و سیاست رخ داد، نتیجه حذف چهره‌ها و تلاش برای جایگزینی آنان با چهره‌های درجه چندم بود