در روزهای اوج اعتراضاتی که اواخر شهریورماه در ایران به راه افتاد، رسانه‌های مختلف کوشیدند با کمّی‌سازی وقایع، ابعادی از ناآرامی‌ها را به دست مخاطبان خود برسانند از جمله درباره تعداد کشته‌شدگان. در یکی از آخرین آمارها در این زمینه و حدود یک هفته پیش سازمان موسوم به «حقوق بشر ایران» مدعی شد آمار کشته‌شدگان

«عیسی زارع پور» وزیر ارتباطات که این روزها به سوژه‌سازترین چهره دولتی تبدیل شده، در حاشیه جلسه هیات دولت درباره بازار داغ فیلترشکن با توصیه به مردم برای استفاده نکردن از وی پی ان و آسیب‌هایش برای گوشی و لپ و تاپ و … اظهار داشت: اگرچه استفاده و فروش فیلتر شکن منع شده اما

نحوه برخورد با دهه هشتادی‌ها، تبدیل به دغدغه بلندمدت تصمیم‌گیران سیاسی- فرهنگی کشور شده یا به عبارتی دیگر این‌طور به نظر می‌رسد که «نسل زد»، مطالبات و سبک زندگی که فریاد می‌زند تا حدی توانسته مورد توجه قرار گیرد.   در همین حال، پشت سر این نسلِ کمتر شناخته شد دهه هشتادی، دهه نودی‌ها قرار

زباله‌ها در زندگی بشر نقش بسیار مهمی دارند. در واقع تولید زباله و دور انداختن بسیاری از چیزهایی که انسان فکر می‌کند به آن‌ها احتیاجی ندارد می‌تواند هم در سبک زندگی افراد تاثیرگذار باشد و هم می‌تواند در سلامت روحی و جسمی و ایجاد محیط مناسب برای آنان موثر افتد. می‌پرسید چگونه؟ شاید با اصطلاحاتی

در فضای ملتهب و غیرهمدلانه‌ای که هرگونه اقدام از سوی سیاسیون و معترضان خیابانی در غیاب نقش‌آفرینی گروه‌های مرجع و واسط، به تقابل منهای آشتی‌جویی تفسیر می‌شود، برخی رسما و علنا به دوقطبی‌ها دامن می‌زنند.   ماجرای پایین کشیده شدن جدیدترین دیوارنگاره میدان ولیعصر با شعار «زنان سرزمین من ایران» که بامداد پنجشنبه بیست‌ویکم مهرماه

دانش‌آموزان دهه هفتادی‌ و هشتادی‌ که هجدهم خرداد ۹۵ به دنبال یک قرار تلگرامی روبروی پاساژ کورش در غرب پایتخت جمع شدند و فیلم‌هایشان و تصاویر درگیری‌های مربوط به تجمع، فضای مجازی را پر کرد رسانه‌ها نوشتند: دهه هشتادی‌ها نسل چموش و عجیبی هستند. آنها کارهایی می‌کنند که دهه‌ی شصتی‌های پرمدعا با همه‌ی سواد و

ادامه اختلال در دسترسی به اینترنت و فیلتر شبکه‌های مجازی خارجی به‌ویژه اینستاگرام، بسیاری از کسب و کارهای اینترنتی را زمین‌گیر کرده است. ماجرا فقط به فروش و عرضه کالا در اینستاگرام ختم نمی‌شود بلکه برخی از کاربران می‌گویند در پلتفرم‌های وطنی هم اختلالات جدی وجود دارد.   صرف‌نظر از آنچه در کف خیابان‌ها می‌گذرد،

به دوست دانشمندم گفتم زنان و دختران این سرزمین در خیزش سراسری خویش، شعار زن زندگی آزادی سر می دهند و این سه واژه را بر در و دیوار شهرها می نویسند اما عده ای از نیروهای امنیتی این شعار را تحمل نمی کنند و بر آن رنگ سیاه می پاشند. چرا؟     فکری

هتل برای ما نماد جایی است که در آن از کار کردن معافی و می‌توانی پایت را روی آن یکی پا بیندازی و ریلکس کنی.   اقامت در هتل و بهره‌‌مندی از امکانات رفاهی را هر از گاهی در مسافرت‌ها تجربه می‌کنیم، اما جالب اینجا است که بدانیم عده‌ای در «هتل» زندگی می‌کنند، آن هم

طی روزهای گذشته چندین اسم بی آن که سلبریتی یا سیاستمدار بوده یا حتی تلاش خاصی برای مشهور شدن کرده باشند، ورد زبان‌ها شدند و نامشان میلیون‌ها بار در رسانه و شبکه‌های اجتماعی تکرار شد.   دختر ۲۲ ساله سقزی پیش از آن که اواخر شهریورماه به همراه برادرش به تهران بیاید به خواب هم