پویه ی انسان 

امروز شانزدهم آذر با یک دانشجوی دکتری اندیشه ی سیاسی و مُنتقد مدنی وضع موجود گفت وگو کردم و روز دانشجو را به او تبریک گفتم.

گفت: چگونه می‌توان روز دانشجو را تبریک گفت در حالی که ده‌ها دانشجوی دختر و پسر، ده‌ها کودک و نوجوان از جمله باوان دختر فرشته احمدی، کیان پیرفلک و آرتین سرایداران و ده‌ها کُرد و بلوچ و گیلک از جمله مهسا امینی، خدا نور لُجّه ای و مهران سماک کشته یا داغدار شدند و صدها دانشجو در زندان و بازداشتگاه یا درگیر دادگاه و دادسرا و کمیته‌های انضباطی هستند؟ فقط می‌توانم بگویم اسیر یاد و خاطره ی کشته شدگان و دردمند اضطراب و غم های اسیران هستم.

پرسیدم: به عنوان یک دانشجو، اکنون نظر و نگاهت به رفتار کسانی که رودرروی هموطنان، شهروندان و هم کلاسی‌هایت ظرف ۲ ماه و بیست روز گذشته قرار گرفتند، چگونه است؟

جواب داد: آن ها، خود می کُشند و خود تعزیه می گیرند! با این همه، باد در قفس می کنند و با الک آب را حمل می کنند! تاریخ نمی خوانند، تاریخ این ایام را هرکس که خواهد خواند، جز این سخن از ما نخواهد راند: مردان سر در گم، بر توسن اندیشه هاشان لنگ/ فرسنگ در فرسنگ جز سوی تُرکستان نمی رانند/ تاریخ پیش از خویش را باری نمی خوانند!

پرسیدم: نمی ترسی؟

گفت: چه گوارا را می شناسی؟

گفتم: بله

گفت: او می گوید پرنده ای که از مترسک بترسد از گرسنگی خواهد مُرد.

دوباره سوال کردم چرا نمی ترسی؟ گفت: خدا هست و شناخته ام او را.

گفتم: چگونه؟

گفت: درود خدا بر علی بن ابی طالب که در قالب حکمت هایش فرمود خدا را از سست شدن اراده هاى قوى حاکمان، درهم شکسته شدن تصمیم های آن ها و گشوده شدن گره هاى دشوارمردم، شناختم. او همچنین در خطبه ی ۵۱ نهج البلاغه می گوید الحیات فی موتکم قاهرین و الموت فی حیاتکم مقهورین/ زندگی در این است که بمیرید اما پیروز/ مرگ در این است که بمانید و زیر دست .

گفتم: در نهایت، شما به دنبال چه هستید؟

گفت: آزادی؛ چنان که ابر گره خورده با گریستن اش/ چنان که گُل همه عمرش مُسخّر شادی است/ چنان که هستیِ ِ آتش، اسیر سوختن است/ تمام پویه ی انسان به سوی آزادی است.

پویه = رفتار، دویدن