تقدم آزادی عقیده بر سلیقه و ساختار

با نظر کردن به واقعیت و احوال نخبگان و رفتار نمایندگان و فراکسیون‌های پارلمانی در یک جامعه و کشور توسعه‌یافته یا رو به توسعه، این نکته روشن می‌شود که نزد آنان ، آزادی عقیده بر سلیقه و ساختار، ترجیح و تقدم دارد و این امر را عین دینداری می‌دانند که صلح آفرین است.

نمایندگان چنین جامعه‌ای از هر حزب و طایفه و مذهبی، آزادانه و بی‌پروا نظرها و افکارشان را در هر امر و موضوعی ، مطرح کرده و می‌کنند. در این نوع جوامع و کشورهای غربی و حتا شرقی مانند ژاپن و مالزی و لبنان و کره جنوبی، احزاب، نمایندگان، روزنامه‌نگاران و  منتقدان حق دارند در هر موضوعی اظهار عقیده کنند و دادگاه‌ها و مدعی‌العموم حق ندارند به این دلیل از آنان شکایت یا احضار یا بازداشت یا حبس یا حصر یا اعدامشان کنند مگر این که مرتکب جنایت و جرم آشکار شده باشند.

آنان حق دارند با همه‌ی نشریات، شبکه‌های متنوع خبری و تلویزیونی و رادیویی، نیز در فضای مجازی با هدف نجات کشور یا توسعه‌ی آن، گفت وگو و انتقاد کنند و با کِلکِ زبان بُریده‌شان در صفحه‌های توییتری خود، بنویسند و تمام مقام‌ها را مورد نوازش قرار دهند! بی آن که نیروهای نظامی و امنیتی متعرضشان شوند.

آنان در هر زمان و موردی که لازم و مناسب تشخیص دهند و از وضعیت اجتماعی و اقتصادی راضی نباشند اعتراض کرده و دعوت به تحصن و تجمع و تظاهرات مسالمت‌آمیز می‌کنند.

آنان معتقدند که وظیفه‌ی اول یک حزب و نماینده‌ی مجلس و یک روزنامه‌نگار و  خبرنگار و منتقد، گفتن است و نوشتن و واقعیت‌ها را برای مردم علنی کردن و اخبار پشت پرده را انتشار دادن و چندان در بندِ آن نیستند که مقبول یا منفور کسی یا کسانی باشد یا نباشد. البته در این میان خطا و اشتباه هم می‌کنند اما از نقادی و پرسشگری و افشاگری دست برنمی‌دارند زیرا پرسشگری را یک امر ذاتی انسان می‌دانند که با ماهیت انسان سر و کار دارد و نمی‌توان انسان را از ماهیتش جدا کرد.

البته فراوانند نظام‌های سیاسی در غرب و شرق به ویژه خاورمیانه که بیشتر مقام‌ها و مسوولانشان مایلند هیچ کس به دل خلاف نیاندیشد، در عقیده اشتباه نکند و در روش سرِ او از چنبر اطاعت و ولایت حاکمان بیرون نباشد و به حیطه‌ی نقادی و پرسشگری و اعتراض وارد نشود.

۳۰ اردیبهشت ۱۴۰۲